του Chris Anart
Δεν αξίζει καν τον κόπο να πει κάποιος ότι η παρούσα ελληνική κυβέρνηση ξόφλησε οριστικά. Αυτό το κατάλαβαν οι πάντες το βράδυ της Κυριακής (7/12/08). Τόση ανικανότητα, δειλία, βλακεία και εγκληματική ασυνειδησία δεν αντέχει ακόμα και μια τελείως διεφθαρμένη, σάπια και κατεστραμμένη χώρα σαν την Ελλάδα.
Το δεύτερο πράγμα ανάξιο σχολιασμού είναι η στάση των λεγόμενων ελληνικών ΜΜΕ, όπως και η συμπεριφορά και οι δηλώσεις όλων των υπόλοιπων πολιτικών αυτής της αρχαίας χώρας, οι οποίοι, όλοι μαζί, δεν κατάλαβαν τίποτα και παραμένουν πιστοί στην παλιά τους αυταπάτη πως μπορούν να επωφεληθούν απ’ την κατάσταση: καμιά ψήφο παραπάνω στις επόμενες εκλογές, λίγα παραπάνω λεπτά στις ειδήσεις και τις, μόνο κατ’ ευφημισμόν, πολιτικές εκπομπές, κανένα δωράκι ή καλή φάση απ’ τη χούφτα των ντόπιων μεγιστάνων που θα τους εξασφαλίσει καλύτερη καρέκλα με καλύτερες αποδοχές και μεγαλύτερο υπηρεσιακό αυτοκίνητο.
Το μόνο που αξίζει να μνημονευτεί είναι η εγκληματική αμέλεια του υπουργού των Εσωτερικών (πολιτικού προϊστάμενου της Αστυνομίας) Προκόπη Παυλόπουλου, ο οποίος θεώρησε σκόπιμο να αποφανθεί ότι ο θάνατος του 15χρονου Αλέξη ήταν εν ψυχρώ δολοφονία, ούτε δύο ώρες αφού συνέβη το περιστατικό, δηλαδή, πριν ακόμα γίνει γνωστό οτιδήποτε σχετικό με την υπόθεση, πριν ακόμα οι κατηγορούμενοι οδηγηθούν στον ανακριτή. Αυτό μένει ως άδοξο παράδειγμα υπουργού που, αφ’ ενός, παρακινεί σε έκτροπα τους πολίτες της ίδιας της χώρας του δίνοντας, εν λευκώ, το δικαίωμα στους χούλιγκαν να ξεκινήσουν την καταστροφή και την πυρπόληση των πόλεών της και αφ’ ετέρου, με πάσα σαφήνεια, αφήνει στα κρύα του λουτρού τους ίδιους τους υφιστάμενούς του, τους αστυνομικούς, εγκαινιάζοντας την κυνηγετική περίοδο εναντίον τους.
Ωστόσο, εκείνο για το οποίο πρέπει να μιλήσουμε είναι αυτή η γενιά των εφήβων, της οποίας ο μακαρίτης Αλέξης, να που έγινε τώρα σύμβολο και, τρόπον τινα, ίνδαλμα. Τι παιδιά είναι αυτά; Ή μάλλον, μια και τούτες τις μέρες σ’ αυτό επιμένουν όλοι: τι άνθρωποι είναι;
Φυσικά, οι πάντες έχουν κάποια ερημηνεία για το πώς και το γιατί ένα τραγικό, μοιραίο ατύχημα μετατράπηκε στιγμιαία σε ταραχές και καταστροφές πρωτοφανών διαστάσεων. Ό,τι θέλει κανείς μπορεί να ακούσει· δυστυχώς όμως όλες αυτές οι εξηγήσεις καταλήγουν στο ίδιο τροπάριο· είναι τελείως στερεότυπες και γι’ αυτό τελείως άχρηστες ― ένα ασυνήθιστο φαινόμενο δεν μπορεί να ερμηνευτεί με κοινότυπες φράσεις. Τέτοιες «αναλύσεις» είναι, εντούτοις, αναμενόμενες από τα προαναφερόμενα άτομα, τα οποία, έτσι κι αλλιώς, τίποτα δεν κατάλαβαν ή, εδώ και δεκαετίες, αρνούνται να καταλάβουν και να αλλάξουν οτιδήποτε.
Δεν θέλω να ασχοληθώ με το ποιος φταίει. Θέλω, απλώς, να περιγράψω την κατάσταση της γενιάς του Αλέξη, Με τι μοιάζει λοιπόν ο μέσος Έλληνας έφηβος σήμερα;
Πρώτα απ’ όλα, δε μοιάζει με τίποτα. Εδώ δεν εννοώ ότι είναι άσχημος/άσχημη (μολονότι, βάσει ορισμένων κριτηρίων, θα μπορούσε κάποιος να πει και αυτό) ή ότι ντύνεται και φέρεται άσχημα. Όχι! Αυτό που εννοώ είναι ότι πρόκειται για κενά και απρόσωπα άτομα και γι’ αυτό είναι και άσχημοι, τιποτένιοι, τυχαίοι. Δεν μπορώ να θυμηθώ καμιά δήλωση, καμιά δραστηριότητα, καμιά συμπεριφορά αυτών των εφήβων που δεν είναι εντελώς ανόητη και κενή.
Κατ’ αρχήν, οι Έλληνες έφηβοι ούτε μιλάνε ούτε συμπεριφέρονται σαν νέοι άνθρωποι· δε διακρίνει κανείς μέσα τους ούτε ψήγμα νεότητας ή παιδικής ηλικίας. Εκείνο που διακρίνει αμέσως είναι η αμορφωσιά, η κακή ανατροφή, η αγένεια και η έλλειψη σεβασμού για τους άλλους και τον εαυτό τους. Πρόκειται πραγματικά για μια αντικοινωνική μάζα, για έναν όχλο που ούτε ματαξύ τους είναι ικανοί να αρθρώσουν λόγο. Δεν είναι ικανοί να αντιδράσουν σε τίποτα, γι’ αυτό γίνονται βίαιοι και καταστροφικοί.
Είναι η γενιά που, εδώ και πάνω από μια δεκαετία, ντροπιάζει ολόκληρη τη χώρα με την απόλυτη αμάθειά της. Σε όλες τις εξετάσεις, σε όλες τις έρευνες, σε όλα τα μαθήματα, έρχονται, μόνιμα, τελευταίοι σε όλη την Ευρώπη. Μόνιμα επίσης, δείχνουν την πλήρη αδιαφορία τους για οικουμενικά προβλήματα, είτε πρόκειται για την οικολογική καταστροφή είτε για νέες τεχνολογίες ή νέα ρεύματα στην Τέχνη. (Εξαιρείται μόνο το ενδιαφέρον που δείχνουν, όπως όλοι οι κάτοικοι του Τρίτου Κόσμου, για τα κινητά τηλέφωνα.)
Είναι ανίκανοι να εκφραστούν με κατανοητό τρόπο. Δεν επιθυμούν τίποτα, μόνο αντιδρούν άμεσα, με αντανακλαστικά, σαν τα ζώα. Όταν τους βλέπει κάποιος στο σχολείο, στο δρόμο, στις διαδηλώσεις την ώρα που πετάνε πέτρες και καίνε κάδους απορριμμάτων και καταστήματα, μοιάζουν με ζόμπι.
Σε όλα συμπεριφέρονται σαν κλωνοποιημένα ζώα. Ή αν όχι κλωνοποιημένα, τότε απόλυτα ομοιόμορφα. Όλοι κάνουν τα ίδια με τον ίδιο τρόπο· όλοι τους συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο, μιλάνε με τον ίδιο τρόπο, διασκεδάζουν με τον ίδιο τρόπο. Δεν επικοινωνούν ούτε με άλλους αλλά ούτε ο ένας με τον άλλον. Το μόνο που κάνουν είναι να στέλνουν SMS. Δεν έχουν καμιά, μα καμιά, ιδέα για οτιδήποτε. Οδηγούν το διαβόητο χάσμα γενεών στα άκρα, αφού δεν είναι καν γενιά με την αληθινή έννοια του όρου. Το μόνο που μπορούν να συλλάβουν ― τονίζω ότι τίποτα δεν ξέρουν, μόνο κάτι μπορούν ή έχουν ― είναι η βία και η περίφημη οργή για την οποία τώρα γίνεται πολύς λόγος.
Και όμως, γιατί είναι οργισμένοι οι Έλληνες έφηβοι; Ή με τι είναι οργισμένοι; Τόσο οργισμένοι που αφήνουν να εννοηθεί πως, πριν απ’ αυτούς, κανένας ποτέ δεν οργίστηκε και δε θύμωσε με κάτι. Λες και οι δικές μας (οι παλαιότερες) γενιές μεγάλωσαν σ’ έναν τέλειο κόσμο στον οποίο μας ήρθαν όλα όπως τα θέλαμε, ενώ αυτούς, να, τώρα τους κακοποιεί όποιος προλάβει και, επομένως, λοιπόν, είναι απόλυτα φυσιολογικό που αντιδρούν έτσι όπως αντιδρούν αυτές τις μέρες. Νισάφι πια!
Σε ό,τι αφορά την ίδια την οργή, αυτή πραγματικά εισάγει καινούργια στοιχεία, είναι διαφορετική από την οργή των προηγούμενων γενεών. Είναι μοναδική επειδή είναι, όπως και η γενιά που την εκδηλώνει, απόλυτα κενή περιεχομένου. Πρόκειται για καθαρή βία, χωρίς αίτιο, χωρίς εξήγηση, χωρίς λόγο. Εκείνο που τη χαρακτηρίζει είναι η η πλήρης ατιμωρησία και γι’ αυτό είναι πραγματικά μοναδική. Διότι, όχι μόνο κανένας και τίποτα δε φράζει το δρόμο σ’ αυτούς (τους Έλληνες εφήβους) και την οργή τους, όχι μόνο κανένας δεν προσπαθεί να τους σταματήσει, αλλά ― όπως βλέπουμε τις τελευταίες μέρες ― κάθε προσπάθεια απώθησης αυτής της οργής στιγματίζεται, δέχεται επίθεση και κατηγόριες. Πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά να εκφραστούν. Πρέπει κάπου να ξεδώσουν (τι να ξεδώσουν, όμως, αφού είναι κενοί;) Πρέπει να τους επιτρέψουμε να βγάλουν από μέσα τους όλη αυτή την οργή. Ποιοι είμαστε εμείς, λένε, να κάνουμε κριτική στα παιδιά, όταν εμείς οι ίδιοι τα φέραμε σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση; Οι παλιότερες γενιές είναι αυτές που προκαλούν συνεχώς την οργή και την επιθετικότητά τους, αφού τους κληρονομούν έναν απεχθή κόσμο στον οποίο δεν έχουν ούτε προοπτική ούτε μέλλον.
Πρόκειται, βέβαια, για ηλιθιότητες. Για τους Έλληνες έφηβους, το ζητούμενο δεν είναι ούτε κάποια προοπτική ούτε κάποιο μέλλον. Οι ίδιοι δε ζητούν τίποτα τέτοιο· δε ζητούν τίποτα. Δεν έχουν αιτήματα. Απλώς κάνουν ό,τι κάνουν πάντα ― ξανά και πάλι, τα ίδια και τα ίδια ― χωρίς να σκέφτονται οτιδήποτε. Αυτό που θέλουν είναι, ακριβώς, να τους αφήσουμε στην ησυχία τους να ξανακάνουν το ίδιο πράγμα για άλλη μια φορά και μετά και για άλλη μια φορά, ξανά και ξανά, για πάντα. Και τους επιτρέπεται, ό,τι κάνουν να το κάνουν ατιμώρητοι. Και όχι μόνο δεν επιτρέπεται να τους πειράξει κανείς, απαγορεύεται σε οποιονδήποτε να τους εμποδίσει να κάνουν αυτά που κάνουν. Και αν καταστρέψουν, σπάσουν ή κάψουν κάτι, δε φταίνε οι ίδιοι: φταίει εκείνος του οποίου ήταν το καμένο, το σπασμένο ή το γκρεμισμένο. Διότι, προς Θεού, είναι δικά μας παιδιά και ποτέ δε φταίνε για τίποτο. Το οποίο, εν μέρει, αληθεύει. Εφ’ όσον είναι χωρίς συνείδηση, πρωτόγονοι, άναρθροι, χυδαίοι και αγράμματοι, δεν μπορούν να έχουν αντίληψη για το καλό και το κακό, ούτε κάποια κοινωνική συνείδηση και αιδώ, ούτε μπορούν να κοινωνικοποιηθούν.
Εννοείται ότι είναι ανώριμοι, λένε, και ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε απ’ αυτούς να είναι υπεύθυνοι και σοβαροί. Είναι ακόμα παιδιά. Αυτό μας λένε συνεχώς. Μα, αν είναι έτσι, θα αναρωτηθεί κανείς, γιατί δεν τους φερόμαστε με τον ανάλογο τρόπο; Γιατί δεν τους επιβάλλουμε πειθαρχία, γιατί δεν τους διδάσκει κανείς, γιατί δεν τους ανατρέφουμε, γιατί δεν τους μορφώνουμε; Γιατί κανείς δεν προσπαθεί να διαμορφώσει ανθρώπους απ’ αυτά τα παιδιά;
Η απάντηση είναι απλή και μονόσημη: γιατί δεν είναι εφικτό! Η κατάσταση έφτασε στο σημείο που κάτι τέτοιο δεν είναι πλέον δυνατό. Ούτε οι ίδιοι οι έφηβοι το θέλουν. Κάτω από ομαλές συνθήκες όμως δε θα τίθετο καν η ερώτηση τι θέλουν αυτοί. Κανένας δε θα τους ρωτούσε τι θέλουν, όπως κανένας δε ρώτησε και εμάς.
Τώρα, όμως, που μπροστά μας έχουμε μια ολόκληρη γενιά στην οποία και με την οποία δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα ― ούτε να συζητήσουμε, ούτε να τη συμβουλέψουμε, ούτε βέβαια να της επιβάλλουμε κάτι ― όταν, λοιπόν, έχουμε μια τέτοια γενιά, καμιά αγωγή και καμιά παιδεία δεν είναι πια δυνατόν να εφαρμοστεί. Για έναν απλό λόγο: για ακόμη μια φορά, οι ίδιοι οι έφηβοι μας δείχνουν ότι είναι υπεράνω των νόμων και των κανόνων και έξω από κάθε λογική. Κανένας δεν μπορεί να αποτρέψει οτιδήποτε που κάνουν αυτοί! Είναι στο απυρόβλητο, στην ατιμωρησία. Είναι απόλυτα ανεύθυνοι και ως εκ τούτου δεν μπορούν να ευθύνονται για τις πράξεις τους. Δεν κατανοούν καν την έννοια της λέξης ευθύνη. Κατανοούν μόνο εκείνα για τα οποία δε χρειάζεται κατανόηση, δηλαδή κατανοούν μόνο τη βία, την καταστροφικότητα και τέτοια. Τη βία και την καταστροφικότητα που τώρα με τόση ευκολία βαφτίζονται «οργή» και μ’ αυτή τη λέξη τόσο ωραία και κενά δικαιολογούνται.
Πάντως η οργή των Ελλήνων εφήβων θα ήταν ίδια και θα εκφραζόταν με τον ίδιο τρόπο αν, αντίστροφα, Θεός φυλάξοι, ο μικρός Αλέξης σκότωνε έναν αστυνομικό. Θα είχαμε και πάλι ταραχές και καταστροφές σε ένδειξη στήριξης ― στο σύμβολο της γενιάς, σε ποιον άλλον; Οι «αναλυτές» σε διατεταγμένη υπηρεσία πάλι θα το βάφτιζαν αδικία και πάλι θα επρόκειτο για τυφλή, κενή οργή και βία της ίδιας ομάδας. Οι πρώτοι, οι «αναλυτές,» θα έκαναν τον Αλέξη οπωσδήποτε σύμβολο, αν όχι για άλλο λόγο, τότε να συγκαλύψουν και να θολώσουν το γεγονός ότι εδώ δε μιλάμε για κανένα αίτιο, κίνητρο, αιτία ή παρόμοια βλακεία. Εδώ δεν υπάρχει ίχνος κοινωνικής εξέγερσης, πολλώ δε μάλλον επανάστασης, παρ’ όλα που ακούμε, τρεις φορές τη μέρα, απ’ τον Αλαβάνο και τον Τσίπρα.
Έτσι φτάνουμε τελικά και στην βασική αιτία της τωρινής κατάστασης ― τόσο της ελληνικής κοινωνίας όσο και αυτής της νέας γενιάς των «αγωνιστών» εναντίον της αστυνομικής βίας, της κρατικής τρομοκρατίας, της κοινωνικής αδικίας κ.ο.κ. ― φτάνουμε στην Ελληνική Αριστερά. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή τη φορά, ούτε αυτή η Αριστερά (παρά τις αναιμικές προσπάθειές της να διαδώσει ιστορίες για αστυνομικούς και ακροδεξιούς προβοκάτορες κ.ο.κ.) δεν μπόρεσε να κουκουλώσει το γεγονός ότι οι βάνδαλοι είναι (πνευματικά και κυριολεκτικά) παιδιά τους, κρυμμένα πίσω από το προσωπείο της αριστερής ρητορικής. Το θέμα είναι όμως και βαθύτερο και μεγαλύτερης διάρκειας.
Είναι γεγονός ότι, για την Ελληνική Αριστερά, ο Εμφύλιος Πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ· για εκείνη, ο πόλεμος αυτός διαρκεί εδώ και 60 χρόνια και συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Οι αριστεροί ακόμα πολεμούν τη λεγόμενη Δεξιά, παρ’ όλο που στην Ελλάδα εδώ και καιρό δεν υφίστανται πια ούτε φιλομοναρχικοί ούτε φασίστες· δεν υπάρχουν πια ούτε καπιταλιστές, καθώς όλοι οι καπιταλιστές σ’ αυτή τη χώρα είναι αριστεροί. Παρ’ όλο που η ίδια η Δεξιά, ως ιδεολογία και κίνημα, διαλύθηκε εδώ και καιρό και ό,τι έχουμε σήμερα δεν είναι παρά τα τελευταία απομεινάρια του αποσυνθετημένου πτώματός της. Εκ της εμπόλεμης κατάστασης στην οποία, μόνιμα, βρίσκεται η Ελληνική Αριστερά εκπορεύεται και η απολύτως αρνητική επιρροή της σε όλα τα πεπραγμένα σ’ αυτή τη χώρα.
Η Αριστερά ποτέ δεν πρότεινε κάποιο θετικό σχέδιο, ποτέ δεν παρήγαγε ή δημιούργησε κάτι, μόνο αγνωιζόταν ενάντια σε τούτο ή σ’ εκείνο· πάντα προσπαθούσε μόνο να διαλύει, να εμποδίζει, να απορρίπτει. Η μόνη της ικανότητα ήταν πάντα να διεισδύει, όπως κάθε γνήσια συνωμοτική οργάνωση, σε κάθε πτυχή της κοινωνίας, να κυριαρχήσει στην πολιτιστική σκηνή και το εκπαιδευτικό σύστημα, να παρεμποδίσει την πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας.
Η Αριστερά σ’ αυτή τη χώρα πολεμά και παρασιτεί εδώ και 60 χρόνια και το αποτέλεσμα είναι οι τωρινοί έφηβοι. Το αποτέλεσμα είναι το νέο σύμβολο αυτής της γενιάς, ο Αλέξανδρος Γηργορόπουλος. Η άμορφη μάζα των κλωνοποιημένων ζόμπι που τριγυρίζουν στους δρόμους, καίνε, σπάνε… και αυτό είναι όλο.
Ένας όχλος τον οποίο κανένας δεν καταλαβαίνει επειδή, πολύ απλά, δεν υπάρχει τίποτα να καταλάβει κανείς. Κάτι χούλιγκαν που δεν περιμένουν τίποτα εκτός από το να τους αφήσουν να κάνουν τους χουλιγκανισμούς τους. Αυτοί είναι τα πραγματικά «παιδιά μας:» τίποτα δε θέλουν, τίποτα δεν ελπίζουν, τίποτα δεν αξίζουν, για τίποτα δεν ευθύνονται.
(μετάφραση-απόδοση στα ελληνικά directionist)
Χαράλαμπος Αβρός
directionist
Μάρκος Ικαριώτης
The Universal Directionist 