Μια που νομίζαμε ότι τα είπαμε όλα, περίπου ένα χρόνο μετά το τελευταίο κείμενο ήρθε η ώρα ο Καθοδηγητής να σπάσει τη σιωπή του (και βέβαια, κάθε ομοιότητα με τον Κώστα Πρέκα είναι ευπρόσδεκτη). Φαίνεται ότι δεν αρκούν οι τοποθετήσεις του Jack περί της ώρας της πληρωμής. Αυτή πέρασε έτσι και αλλιώς, αλλά η συνειδητοποίησή της αργεί πάρα πολύ. Ξέρουμε ότι θα πρέπει να αφήσουμε να περάσει αρκετός χρόνος μέχρι να γίνει αυτό και είμαστε προετοιμασμένοι να περιμένουμε. Όμως τα γεγονότα του περασμένου μήνα, με τα πρόσφατα επεισόδια και τον ανασχηματισμό ως την αποκορύφωσή τους, μας δίνουν την αφορμή να μιλήσουμε και πάλι για τα ίδια πράγματα, μπας και τα ακούσει κανείς. Γι’ αυτό το λόγο αποφασίσαμε να προσθέσουμε «λίγα λόγια» περί συνείδησης.
Ο λόγος για μια τέτοια ριζοσπαστική ενέργεια δε θα μπορούσε να είναι άλλος από τα μεγαλύτερα μυαλά και φιγούρες της πνευματικής ζωής του τόπου, δηλαδή τους πανεπιστημιακούς, οι οποίοι για μια ακόμη φορά πιάσανε το παλμό του λαού και (όπως άλλωστε τους αρμόζει) ανέλαβαν την τεράστια ευθύνη να τον καθοδηγήσουν. Αυτοί ακριβώς πρέπει, πάντοτε, να είναι η συνείδηση του περίφημου «λαού». Και ως τέτοιοι ,για μια ακόμη φορά μας αποδεικνύουν ότι οι Έλληνες δεν βάζουνε μυαλό. Ειδικά οι Έλληνες που θα ‘πρεπε να διαθέτουν κάποια νοημοσύνη.
Με λίγα λόγια, τα παιδιά συνεχίζουν και παίζουν. Και μάλιστα στους δρόμους, τις πλατείες και τα προπύλαια. Ειδικά στα προπύλαια!
Λοιπόν, πάνω σε αυτό τίθενται μερικές ερωτήσεις, στις οποίες θα πρέπει ο καθένας να δώσει τη δική του απάντηση.
Ερώτηση πρώτη:
Είναι ο Πρύτανης του Πενεπιστημιού Αθηνών ο κ. Θ. Πελεγρίνης ο Έλληνας Heidegger;
Και γιατί όχι; Θέλω να πώ, πρύτανης ο ένας πρύτανης κι ο άλλος, οπότε γιατί όχι; Άλλωστε, γιατί να μην μπορεί και ο δικός μας να συμβάλλει στο αυτοπροσδιορισμό του ελληνικού πανεπιστημίου όπως ο Heidegger συνέβαλε στον αυτοπροσδιορισμό του γερμανικού την εποχή της πρυτανείας του; Όλο αυτό βεβαίως με σεβασμό προς τις διαφορές μεταξύ των δυο μεγάλων φιλοσόφων. Οι δύο μεγάλοι αυτοί άνδρες όχι μόνο έχουν εντελώς διαφορετικές πολιτικές στάσεις (κανείς δεν ξέρει ποια ακριβώς είναι η στάση του Πελεγρίνη, αλλά αυτό μπορεί να κατανοηθεί ως μια κάποια πολιτική στάση, και μάλιστα πολύ πρωτότυπη) αλλά ούτε οι φιλοσοφικές τους τοποθετήσεις και θέσεις δεν συμπίπτουν (και πάλι, ενώ αυτή του Heidegger είναι πασίγνωστη, η ακριβής θέση του Πελεγρίνη παραμένει αρκετά θολή και εκλεκτική, που επίσης μπορεί να κατανοηθεί πλεονεκτικά για το δικό μας φιλόσοφο). Επίσης πρέπει να ισχύουν όλες οι άλλες διαφορές που υπάρχουν μεταξύ Ελλήνων και Γερμανών, ή μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας, δηλαδή οι διαφορές που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση των δυο χωρών. Πέραν τούτου, και το σκηνικό είναι άκρως διαφορετικό, με γνωρίσματα ελληνικής πραγματικότητας και ελληνικού πνεύματος. Σε μάς αυτά δεν γίνονται σε κλειστούς χώρους και με κοινό ακαδημαικών και διανοουμένων αλλά μπροστά σε πλήθος «αγανακτισμένων» που ήρθανε για συναυλία λαικής μουσικής.
Το τελευταίο, όμως, δεν διαφέρει και τόσο πολύ από μια άλλη συνηθισμένη πράξη στη Γερμανία της εποχής του Heidegger: τη πράξη των μεγάλων εκδηλώσεων που ήταν προσεκτικά οργανωμένες και σκηνοθετημένες απο τους κορυφαίους σκηνοθέτες και καλλιτέχνες. Μόνο που όλα αυτά (οργάνωση, προετοιμασία, προσοχή, επαγγελματισμός, κλπ.) έλειπαν απο την εκδήλωση στα Προπύλαια.
Εξ ου και η δεύτερη ερώτηση:
Που είναι/ήταν και ποιός είναι, ή ποιός θα μπορούσε να είναι, ο έλληνας Goebbels;
Μήπως ήταν εκεί με μορφή ενός από τους ομιλητές; Μηπώς ελείπε; Μήπως ήταν αλλού (στη πλατεία ή στην οθόνη); Μήπως ήταν στο στούντιο τηλεοπτικού καναλιού και λέγεται Λαζόπουλος; Για μια ακόμη φορά πρέπει ο καθένας να δώσει τη δική του απάντηση.
Τέλος, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα τίποτα δεν γίνεται ήρεμα και ήσυχα αλλά μέσα σε φωνές και κραυγές. Γι’ αυτό και ο πρύτανής μας (όπως και οι άλλοι διακεκριμένοι ομιλητές) αναγκάστηκε και ο ίδιος να βάλει τις φώνες. Τι να κάνουμε; Δεν φταίμε εμείς που είμαστε θερμόαιμοι και αυθόρμητοι ενώ οι άλλοι είναι ξενέρωτοι και παγωμένοι.
Και όμως, η εκδήλωση αυτη μπορεί να μην ήταν καθόλου οργανωμένη αλλά είχε ένα σημαντικό στοιχείο, αποκλειστικά ελληνικό. Ενα φαινόμενο που δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Ενα διαμάντι το οποίο οι Γερμανοί, με όλα τα λεφτά τους και την ευημερία τους, δεν θα έχουν ποτέ. Ενα στοιχείο που πραγματικα είναι όλα τα λεφτά: Ο εθνικός θησαυρός που λέγεται Μίκης Θεοδωράκης, ο μεγάλος και αγανακτισμένος μουσικοσυνθέτης. Αλλά περι αυτού θα τα πούμε κάποια άλλη φορά. Προς το παρόν παραθέτουμε ένα απόσμασμα από το YouTube.
Leave a comment