Santa Claus 2009, 2010, 2011…

Στις 17 Ιουνίου γράψαμε:

Βέβαια, οι γιορτές είναι ακόμα πολύ μακριά.  Ο καλός Αριστερός όμως πρέπει από τώρα να φροντίσει να επιλέξει το φετινό Άϊ-Βασίλη του.

Εμείς προτείνουμε, ως πρώτη επιλογή, το σύντροφο κυρ-Αλέκο, το μυλωνά.  Όχι γιατί είναι ματσωμένος κι έχει άσπρη γενιάδα, αλλά επειδή οι μπαγιάτικες καραμέλες του πουλάνε πολύ στη Γενιά των 700 ευρώ.

Η γιορτές ήρθαν και ο σύντροφος κυρ-Αλέκος, ο ματσωμένος μυλωνάς, δε δικαίωσε απλώς τον τίτλο που του απονείμαμε από τότε.  Ξεπέρασε τον εαυτό του: οι ληγμένες καραμέλες του έκαναν πλιατσικολόγους και εμπρηστές από ένα σεβαστό κομμάτι της σημερινής G700 €, δηλαδή, της αυριανής G500 € και μεθαυριανής G350 €.

Read Full Post »

Η πολιτεία της ασημαντότητας [Ι]

 

Read Full Post »

Οι πιο κρυφές σκέψεις: μέρος τρίτο

Καθημερινά, από μικρός, περνούσε τουλάχιστον δύο ώρες με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.  Ούτε ήξερε ούτε ήθελε να μάθει γιατί χαζεύει τόση ώρα το κενό.  Το χάζεμα τον ανύψωνε πνευματικά. Οι καθυστερημένοι των έλεγαν καθυστερημένο.  Οι έξυπνοι δεν του έλεγαν ούτε καλημέρα.

Αφότου πιάστηκε να εμπορεύεται πορνό DVD άρχισε να περνάει διπλάσιο χρόνο χαζεύοντας το κενό και να αναπολεί τα κυριακάτικα βράδια που ο κυρ-Θοδωρος και ο κυρ-Κίτσος έπεφταν στο πάτωμα απ’ τα αστεία που τους έλεγε με τη μοναδική προφορά του.  Και πάντα κάνει την ίδια βασανισμένη σκέψη:

πσκσκρΘδρεεγστεφτξενεκβσμπγνκνγινβγλωλφτσνελλνδμσγρςπειμ;

Το οποίο, μεθερμηνευόμενο, σημαίνει:

Πες κι εσύ, κυρ-Θόδωρε και κυρ-Κίτσο;  Εγώ σε τι έφταιξα;  Έναν εκβιασμό πήγα να κάνω για να βγάλω λεφτά.  Σαν Έλληνας δημοσιογράφος που είμαι.

Το δίκαιο είναι, φυσικά, με το μέρος του γελωτοποιού των μεγαλοεκδοτών.  Άλλα σκουλήκια του συναφιού του κάνανε χειρότερα και αντί να πάνε στον εισαγγελέα τους απονεμήθηκαν πολιτειακά αξιώματα για να τα κονομήσουν ακόμα περισσότερο.

____________

Ο λεβέντης αυτός δεν κρύβει απολύτως τίποτα.  Ούτε τις σκέψεις ούτε τις πορδές του.  Ό,τι θυμάται χαίρεται και ό,τι του κατέβει το λέει σε ραδιόφωνα και τηλεοπτικά παράθυρα.  Το γράφει σε βιβλία, ιστολόγια, ιστοσελίδες.

Χάρη στο παραδοσιακό εφτάζυμο που τρώει το βράδυ, το πρωί ενεργείται άνετα, χωρίς παρατράγουδα.  Επιτυχημένος συγγραφέας που είναι, δεν κάθεται ποτέ κατευθείαν στη λέκάνη.  Τη σκεπάζει με ένα πάκο λευκό χαρτί Α4 και ύστερα κάθεται πάνω σ’ αυτό.  Μόλις βάλει τον πισινό του πάνω στο λευκό χαρτί Α4, έρχονται οι πρώτες πορδές.  Τελείως αβίαστα, εντελώς φυσικά.  Είναι συνήθως υγρές.

Μόλις ρίξει τις πρώτες κλανιές στο λευκό χαρτί Α4, παίρνει τον εκδότη του και του τσιρίζει:

Έλα, Καστανιώτη!  Ένα λεπτό και τελείωσα το καινούργιο μου μυθιστόρημα!”

Και πριν προλάβει να κλείσει το τηλέφωνο, ο κύριος όγκος του νέου μυθιστορήματός του πέφτει, χοντρός και βαθύχρωμος, πάνω στο λευκό αθώο χαρτί Α4… που τ’ αντέχει όλα.

_____________

Κάθε, μα κάθε πρωί σηκώνεται, πάει σ’ έναν από τους καθρέφτες του και, παρά τη χοντρή την τσίμπλα στο μόνιμα θολό μάτι του, χαιρετάει, μεγαλοπρεπής και κορδωτός, τον εαυτό του:

Καλημέρα, Αριστοφάνη!

Με τον εν λόγω νοικοκύρη θα ασχοληθούμε λίαν συντόμως και λίαν εκτενώς. Λόγω της διπλής του ιδιότητας: του αδιαφιλονίκητου φετινού πνευματικού ηγέτη του ελληνικού τηλεοπτικού λαού και του καλύτερου δείγματος οργανωμένου βλάκα που διαθέτει αυτή τη στιγμή η χώρα. 

Read Full Post »

Η φθορά του σάλιου

Αν ποτέ ο Καραμανλής από αποτυχημένος διαχειριστής πολυκατοικίας γίνει (έστω και αποτυχημένος) πρωθυπουργός…  Αν ποτέ οι Αλογοσκούφηδες, οι Ρουσώπουλοι, οι Μπακογιάνναινες κ.ά. “υπουργοί” του γίνουν υπουργοί…  Αν οι Τατούληδες, οι Πολύδωρες, οι Μηχαλολιάκοι, οι Ψωμιάδηδες και όλοι οι υπόλοιποι καρεκλοκένταυροι ρουσφετολόγοι πολιτικάντηδες γίνουν ποτέ πολιτικοί με αιδώ…

Δηλαδή, αν ποτέ η ΝΔ, από “κόμμα” γίνει κόμμα και το μπουλούκι του Καραμανλή, από “κυβέρνηση”  γίνει κυβέρνηση, τότε θα έχει νόημα να ασχοληθεί κανείς με τα πεπραγμένα τους.

Επειδή όμως ο μπουλουκάρχης, με το μυαλό που κουβαλάει, το μόνο που κατάλαβε ήταν ότι, για να μείνει στην εξουσία, πρέπει να βαδίσει στ’ αχνάρια των αλαζόνων προκατόχων του και όχι να τα σβήσει με μια μονοκονδυλιά… το μπουλούκι του και να το φτύσει κανείς, το σάλιο του, μόνο, θα χαλάσει.

Read Full Post »

Κόμμα tabloid

Ο ΣΥΡΙΖΑ ονόμασε τον εαυτό του κόμμα γιατί ήταν ο μοναδικός τρόπος να παίρνουν τα στελέχη του επιχορηγήσεις από τον προϋπολογισμό.

Ο τρόπος με τον οποίο “ασκεί” την πολιτική δε διαφέρει σε τίποτα από τον τρόπο με τον οποίο “παρεμβαίνουν” στα δημόσια πράγματα η Espresso, ο Τριανταφυλλόπουλος ή το ζεύγος Ευαγγελάτου-Στεφανίδου.  Ενίοτε είναι, μάλιστα, πιο φαιδρός.

Κατά βάση, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα tabloid στο οποίο μια παρεούλα μωρολόγων εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι ποτέ δε θα κληθεί να διαχειριστεί κανένα από τα προβλήματα για τα οποία ρητορεύει δεξιά και αριστερά με τόση άνεση.

Σημείο παρακμής της ελληνικής Αριστεράς είναι το γεγονός ότι τους μηρυκασμούς του ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί πλέον και το πάλαι ποτέ αξιοπρεπές σταλινικό ΚΚΕ.  Χωρίς την καθοδήγηση από τη Μόσχα, ήταν επόμενο να συμβεί κάτι τέτοιο.

Read Full Post »

Μπαγιάτικες καραμέλες

Κάποιος φακός συνέλαβε το Χαζαλέξη και τον κυρ-Αλέκο, το ματσωμένο μυλωνά, την ώρα που συντάσσουν τη λίστα των προσκεκλημένων στην κηδεία της παγκοσμιοποίησης και του καπιταλισμού που, οσονούπω, θα εξοντώσουν… με τις μπαγιάτικες καραμέλες τους.

Read Full Post »

Άϊ-Βασίλης

Βέβαια, οι γιορτές είναι ακόμα πολύ μακριά.  Ο καλός Αριστερός όμως πρέπει από τώρα να φροντίσει να επιλέξει το φετινό Άϊ-Βασίλη του.

Εμείς προτείνουμε, ως πρώτη επιλογή, το σύντροφο κυρ-Αλέκο, το μυλωνά.  Όχι γιατί είναι ματσωμένος κι έχει άσπρη γενιάδα, αλλά επειδή οι μπαγιάτικες καραμέλες του πουλάνε πολύ στη Γενιά των 700 ευρώ.

Read Full Post »

Οι πιο κρυφές σκέψεις: μέρος πρώτο

Πρωί, απόγευμα, βράδυ, σε οποιοδήποτε χώρο και προς οποιοδήποτε αντικείμενο βρει μπροστά της:

Και μέσον να ‘χεις, άμα δε σε πηδήξουνε, δεν κάνεις καριέρα σαν εθνικό σούργελο.

Μεγάλη ταλαιπωρία, φαίνεται, πέρασε η αιδοιική χώρα της μέχρι να την κάνει τηλεστάρ. Και είναι και μια χώρα απέραντη, απ’ ό,τι θυμάμαι.

 

Καθισμένη, ένα πρωί, στο έδρανό της, απευθυνόμενη προς το δονητή της που προβάλλει απ’ τη μισάνοιχτη τάντα της:

Ο καταλληλότερος τίτλος για την αυτοβιογραφία μου: “Απ’ το πουλί του Μακαρέζου στο μαυσωλείο της Παπαρήγα.”

Βρε, αγορίνα μου, θυμάσαι ακόμα τον καιρό που ήσουν κορίτσι;

 

Τουλάχιστον δύο φορές τη βδομάδα – πριν από κάθε ανακοίνωση του κόμματός του – εκείνος θυμάται την ακόλουθη κουβέντα των γονιών του που την άκουσε τυχαία, απ’ την τουαλέτα, στα 18 του.

“Πολύ στενοχωριέμαι που ο Αλέξης δεν τα πάει καλά με τα γράμματα,” είπε η μητέρα του.

“Και γιατί στενοχωριέσαι;” άκουσε τον πατέρα του να λέει. “Αφού ξέρουμε και οι δύο ότι το παιδί γεννήθηκε ζαβό.”

“Και τι θα απογίνει το παιδί μας έτσι ζαβό που είναι!” ξέσπασε η μητέρα του σε ένα σωρό λυγμούς.

“Τι θα απογίνει;” έκανε, ψύχραιμος ως συνήθως, ο πατέρας του.  “Θα τελειώσει πανεπιστήμιο και θα γίνει ηγέτης αριστερού κόμματος.  Θέλει και ρώτημα;”

Το ζαβό παιδί εξέλαβε τον εν λόγω διάλογο ως γονικό όνειρο που έπρεπε να πραγματοποιηθεί πάση θυσία.  Και το πραγματοποίησε, χωρίς καμιά θυσία, με αξιοζήλευτη επιτυχία.  Βέβαια, είχε αβάντα τον πλουσιότερο μυλωνά της ελληνικής Αριστεράς.

 

Ενώ φτύνει τα παπούτσια του, για να γυαλίζουν καλύτερα:

Αχ, πατρίδα! Χωρίς εμένα, τι θα ήσουνα;

Και απαντάει αμέσως στον εαυτό του:

Σκατό χωρίς χρώμα, θα ήσουνα.  Safe sex χωρίς την καπώτα του.  Μαλακία χωρίς χύσιμο…  Αχ, πατρίδα!  Για όσα σου πρόσφερα, λίγα σου άρπαξα.

Από τότε που βγήκε το πρώτο κρετινο-περιοδικό του, η πατρίδα (και ιδιαίτερα εκείνη η ΠΑΣΟΚική) έκανε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι της να μη χάσει το μεγάλο αυτό διανοητή του lifestyle.  Μέχρι και μια μεταχειρισμένη Σταρ Ελλάς του έδωσε για να τον κρατήσει εδώ.  Λες κι εκείνος θα πήγαινε πουθενά αλλού.  Λες και δεν ξέρει ότι όπου και αν πήγαινε, όχι εκδότης – λούστρος δε θα γινόταν.

 

Read Full Post »