Τι σόι κόμμα είναι το ΚΚΕ;

Το ΚΚΕ τι κόμμα είναι ακριβώς; Αστικό ή επαναστατικό;

Διότι, αν το ΚΚΕ είναι επαναστατικό κόμμα, τι δουλειά έχει να κάθεται σε ένα αστικό κοινοβούλιο.  Από κει θα κάνει την επανάστασή του;

Αν όμως είναι αστικό κόμμα, τότε γιατί συνεχώς υποκινεί κοινωνικές ομάδες σε πράξεις που σκοπό έχουν την αποσταθεροποίηση της αστικής δημοκρατίας η οποία, αν δε μας απατά η μνήμη, είναι το συνταγματικά κατοχυρωμένο πολίτευμα της Ελλάδας.

Εμείς πάντως βλέπουμε ότι το ΚΚΕ δεν είναι ούτε αστικό ούτε επαναστατικό, αλλά επιχειρηματικό κόμμα που λειτουργεί με την αδιαφάνεια με την οποία λειτουργούσε και ο μεγαλύτερος απατεώνας του αιώνα Bernard Madoff.

Ο οποίος βέβαια πιάστηκε για έναν και μόνο λόγο: δεν ήταν επιχειρηματίας του ΚΚΕ, ούτε καν μέλος ή οπαδός του.  Και επειδή δεν είχε τις πλάτες του ΚΚΕ, θα φάει ισόβια.

Καλά να πάθει.

Read Full Post »

Santa Claus 2009, 2010, 2011…

Στις 17 Ιουνίου γράψαμε:

Βέβαια, οι γιορτές είναι ακόμα πολύ μακριά.  Ο καλός Αριστερός όμως πρέπει από τώρα να φροντίσει να επιλέξει το φετινό Άϊ-Βασίλη του.

Εμείς προτείνουμε, ως πρώτη επιλογή, το σύντροφο κυρ-Αλέκο, το μυλωνά.  Όχι γιατί είναι ματσωμένος κι έχει άσπρη γενιάδα, αλλά επειδή οι μπαγιάτικες καραμέλες του πουλάνε πολύ στη Γενιά των 700 ευρώ.

Η γιορτές ήρθαν και ο σύντροφος κυρ-Αλέκος, ο ματσωμένος μυλωνάς, δε δικαίωσε απλώς τον τίτλο που του απονείμαμε από τότε.  Ξεπέρασε τον εαυτό του: οι ληγμένες καραμέλες του έκαναν πλιατσικολόγους και εμπρηστές από ένα σεβαστό κομμάτι της σημερινής G700 €, δηλαδή, της αυριανής G500 € και μεθαυριανής G350 €.

Read Full Post »

Πολιτική ευθύνη

Για όλες τις σύγχρονες κοινωνίες είναι αυτονόητο ότι:

Την πολιτική (τουλάχιστον) ευθύνη για ό,τι συμβαίνει σε μια κοινοβουλευτική Δημοκρατία επωμίζεται η Κυβέρνησή της.

Στο Γκραικυλιστάν, βέβαια, είναι απαραίτητο να επαναλαμβάνεται καθημερινά αυτή η φράση, ώσπου να αποκτήσει κάποια κυβέρνηση.

Read Full Post »

Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ

του jack

Από ένα προηγούμενο άρθρο μού άρεσε πολύ μία παράγραφος που περιγράφει με χαρακτηριστικό τρόπο το κενό της εξέγερσης και την αστοχία της οργής.

Πρόκειται, βέβαια, για ηλιθιότητες. Για τους Έλληνες έφηβους, το ζητούμενο δεν είναι ούτε κάποια προοπτική ούτε κάποιο μέλλον. Οι ίδιοι δε ζητούν τίποτα τέτοιο· δε ζητούν τίποτα. Δεν έχουν αιτήματα.Απλώς κάνουν ό,τι κάνουν πάντα ― ξανά και πάλι, τα ίδια και τα ίδια ― χωρίς να σκέφτονται οτιδήποτε. Αυτό που θέλουν είναι, ακριβώς, να τους αφήσουμε στην ησυχία τους να ξανακάνουν το ίδιο πράγμα για άλλη μια φορά και μετά και για άλλη μια φορά, ξανά και ξανά, για πάντα. Και τους επιτρέπεται, ό,τι κάνουν να το κάνουν ατιμώρητοι. Και όχι μόνο δεν επιτρέπεται να τους πειράξει κανείς, απαγορεύεται σε οποιονδήποτε να τους εμποδίσει να κάνουν αυτά που κάνουν.

Σε αυτό θα ήθελα να υπερθεματίσω. Την τελευταία 15ετία κάθε χρόνο πριν τα Χριστούγεννα έχουμε τις καθιερωμένες καταλήψεις και βανδαλισμούς σε πανεπιστήμια και σχολεία και τα οποία προφανώς θα συνεχιστούν και για πολλά ακόμα χρόνια. Απλά τώρα υπήρξε αφορμή όλα αυτά να διογκωθούν υπερβολικά και να νομιμοποιηθούν στην αριστερή συνείδηση του ελληνικού λαού . Το αίτημα φυσικά δεν ήταν ποτέ η καλύτερη εκπαίδευση και τα καλύτερα σχολεία. Αν υπήρχε τέτοιο αίτημα θα βρισκόταν και ο κατάλληλος τρόπος για να εκπληρωθεί ή τουλάχιστον να διεκδικηθεί με αξιώσεις. Ότι γίνεται, γίνεται για το χαβαλέ, για τα δελτία των οχτώ και την ικανοποίηση της ψεύτικης νίκης εναντίον του συστήματος. Είναι σικέ όλο αυτό το πανηγύρι. Αυτό που θα ήθελα να προσθέσω εγώ σε όλα αυτά είναι ότι δε φταίνε μόνο οι έφηβοι. Μάλλον κυρίως οι έφηβοι δε φταίνε. Οι αντιδράσεις των εφήβων είναι το σύμπτωμα μιας άρρωστης κοινωνίας όχι η αιτία. Η αιτία είναι η διάλυση του κοινωνικού ιστού για την οποία είναι σαφώς υπεύθυνοι οι μεγαλύτεροι.

Πάρτε ένα παράδειγμα συμπεριφοράς ενήλικων και μετά ξαναδιαβάστε την παράγραφο που παραθέτω σε εισαγωγικά να δείτε πόσο ταιριαστή είναι. Και προσαρμόστε την και σε δεκάδες ακόμη περιπτώσεις για να καταλήξετε ότι ζούμε σε μια αυτιστική κοινωνία

Σχεδόν κάθε χρόνο (και αναμένεται και εφέτος) οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι κλείνουν τους δρόμους την περίοδο που κάθονται – άρα χωρίς πραγματικό τίμημα γι’ αυτούς. Τι ζητάνε; Υψηλότερες τιμές στα προϊόντα τους. Δηλαδή ζητάνε κάποιος να τους χαϊδέψει και να τους δώσει χαρτζιλίκι. Επιδοτήσεις πήρανε, αλλά τις φάγανε. Ο Ευρωπαίος συνάδελφος του Έλληνα αγρότη και κτηνοτρόφου πουλάει στις μισές τιμές και του μένουν και χρήματα στην τσέπη. Εδώ ο αγρότης και ο κτηνοτρόφος πεινάει. Φταίει ο ίδιος που δεν έχει επενδύσει και δεν έχει ορθολογικοποιήσει την παραγωγή του για να ρίξει το κόστος, άλλα σαν κακομαθημένο παιδί απαιτεί να το πληρώσουν άλλοι. Και τι κάνει; Κλείνει τους δρόμους, καίει λάστιχα, πίνει κάνα τσιπουράκι για να ζεσταθεί, κάνει ζημιά σε άλλες κοινωνικές ομάδες (παράπλευρες συνέπειες ή απλώς δε με νοιάζει) και μετά πάει σπίτι του για να ξανακάνει και του χρόνου τα ίδια, χωρίς να έχει τιμωρηθεί και μάλιστα με το ηθικό πλεονέκτημα του αγωνιστή.

Εμένα τέτοιες συμπεριφορές, που ισχύουν φυσικά πολύ ευρύτερα στην ελληνική κοινωνία με οδηγούν σε ένα πρώτο συμπέρασμα. Πολύ σημαντικοί παράγοντες της διάλυσης του κοινωνικού ιστού της Ελλάδας παίξανε και παίζουνε δύο πράγματα 1) Η ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ-ΘΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ. Ο κόσμος θέλει να αντιμετωπίζεται σα χαϊδεμένο παιδί. Δε θέλει να πληρώνει το τίμημα των πράξεών του. Θέλει άλλοι να πληρώνουν γι’ αυτό. 2) Η ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΚΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ. Ο καθένας κοιτάει το προσωπικό του συμφέρον ή το συμφέρον της ομάδας στην οποία ανήκει και μόνο αυτό. Θα γαντζωθεί από τα κεκτημένα που έχει και θα δαγκώσει όποιον βάλει χέρι σε αυτά. Με αυτά τα δύο χαρακτηριστικά πορεύεται η ελληνική κοινωνία. Αν πασπαλίσεις το μείγμα και με λίγα αριστερό συναισθηματισμό (πρώην δεξιό λαϊκισμό) που ουσιαστικά είναι το συγχωροχάρτι των πράξεών μας και δένει άψογα τα υλικά, έχεις την εικόνα του μέσου Έλληνα, που μπορεί να εκφράζεται ως μια στείρα κλάψα και κουτοπονηριά ή ακόμα στη χειρότερη και ως τραμπουκισμός ή στυγνή εκμετάλλευση του συνανθρώπου.

Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Κτηνοτρόφοι κλαψιάριδες που κάνανε τις επιδοτήσεις σαλονάκι λουξ και τουαλέτα 40 τετραγωνικών και τα ζωντανά τους είναι σε καλύβες με άχυρα και τσίγκια. Ελεύθεροι επαγγελματίες που δεν έχουνε πληρώσει ποτέ φόρο και διαμαρτύρονται για την έλλειψη υποδομής σε δρόμους, λιμάνια και υπηρεσίες . Δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν ένδειξη κλειστό στο γκισέ την ώρα που βάφουν τα νύχια και παραπονιούνται τηλεφωνικά στην κολλητή τους για την κούραση της δουλειάς. Συνδικαλιστές εργατοπατέρες που αφήνουν τα κλειδιά της μερσεντές τους σε παρκαδόρους. Πολιτικοί που εναντιώνονται στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας την ίδια ώρα που βγαίνουν φωτογραφίες στην αποφοίτηση του κανακάρη τους στο ιδιωτικό κολέγιο της πόλης τους. Δημοσιογράφοι που αγανακτούν γιατί αυτός που δικάζουν δεν κάθεται φρόνημα. Κάτοχοι 3λιτρων τζιπ που παρκάρουν στο κέντρο της Αθήνας φορώντας κονκάρδες της WWF, γονείς που διαμαρτύρονται και δικαιολογούν αγανακτισμένοι την οργή των παιδιών τους ως προϊόν παράληψης της πολιτείας και όχι δικής τους, οδηγοί που περνάνε το κόκκινο μουτζώνοντας άλλους που έχουν τριπλοπαρκάρει παράνομα, φοιτητές που ξοδεύουν άπειρες ώρες σε συνελεύσεις και πορείες για τη βελτίωση της παιδείας και δεν προσπάθησαν ποτέ να κάνουν έρευνα, να διαβάσουν, να κάνουν εργασίες, να γράψουν, να εμβαθύνουν στις σπουδές και να πάρουν οποιαδήποτε πρακτική πρωτοβουλία προς αυτή την κατεύθυνση.

Πάντα υπάρχει η δικαιολογία. Φταίνε οι καθηγητές, η έλλειψη εργαστηρίων, η έλλειψη κινήτρων, η αποξένωση. Φταίνε οι πολιτικοί που δεν υπάρχει αξιοκρατία. Περιμένουμε μονίμως κάποιος άλλος να μας λύσει τα προβλήματα γιατί φυσικά εμείς είμαστε απλώς τα θύματα.

Αλλά οι καθηγητές, οι πολιτικοί, οι μπάτσοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι αφέντες εργοδότες είμαστε εμείς. Δεν υπάρχουν άλλοι. Εμείς είμαστε όλοι κι όλοι.

Ένα ερώτημα που τίθεται είναι γιατί η ελληνική κοινωνία είναι τόσο κακομαθημένη σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες; Πως φτάσαμε ως εδώ; Φταίνε τα οικονομικά πακέτα που πέφτουνε βροχή από την Ευρώπη; Φταίνε ότι ακόμα εισπράττουμε δεδουλευμένα από το αρχαίο παρελθόν μας;. Ότι μας αγαπούν οι Ευρωπαίοι για κάτι που είμασταν κάποτε; Φταίει που ποτέ δεν πλήρωσε κανείς για τίποτα;

Ότι και να φταίει το ζήτημα είναι πως ακόμη δεν έχουμε αντιληφθεί την πραγματικότητα. Όπως και στο πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ παρ’ όλα τα στραβά και άσχημα που συμβαίνουν δεκαετίες τώρα θεωρούμε ότι η χώρα μας μοιάζει να πορεύεται υγιής και αλώβητη στο μέλλον. Αυτό τουλάχιστον δείχνει ο αριθμός κινητών, αυτοκινήτων, εξόδων σε μπουζουκολέλουδα και πολλών κιλών μαγκιάς που αναλογούν σε καθένα μας.

Μήπως τα επεισόδια του τριημέρου ήταν μια κλεφτή ματιά στον πίνακα της κοινωνίας μας που έχουμε καλά κρυμμένο στο υπόγειο της συνείδησής μας;

 

 

Technorati Tags: Γκραικυλιστάν,ζόμπι,κλάψα,συντεχνίες,νοοτροπίες,Greece,zombie,crybabies,mentality,Greek Left,Ελληνική Αριστερά

Read Full Post »

Η πολιτεία της ασημαντότητας [V]

Κακά τα ψέματα, η αιδώς είναι το κριτήριο ουσίας με το οποίο οφείλει να προσεγγίζει ένας ενήλικας τον εαυτό του ως άτομο και ως μέλος της κοινωνίας.  Η αιδώς είναι η βασική προϋπόθεση ατομικής ελευθερίας και ευτυχίας.

Ακμάζουν οι κοινωνίες στις οποίες, κατ’ αρχήν, οι πολιτικοί ντρέπονται όχι μόνο να καταστρατηγήσουν τους θεσμούς, αλλά ακόμα και να καταπατήσουν το λόγο τους.  Ακμάζουν, επίσης, οι κοινωνίες στις οποίες εκείνοι που αναδεικνύουν τις πνευματικές αξίες και ελέγχουν τη λειτουργία των θεσμών (καλλιτέχνες, κριτικοί, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι) δε βγάζουν, καθημερινά, στο σφυρί την ακεραιότητά τους και την ελευθερία του λόγου, για να αυξήσουν τις καταθέσεις τους ή να κερδίσουν μια βουλευτική έδρα.

Το άμεσο αποτέλεσμα της έλλειψης αιδούς σε μια κοινωνία είναι ο μετασχηματισμός της σε «δημοκρατία της εκπόρνευσης.»  Σε μια τέτοια «δημοκρατία,» μόνο τα επαγγέλματα του λαθρεμπόρου, του νταβατζή και της πόρνης προσφέρουν την καταξίωση.  Όποιος δε θέλει ή απλώς δεν μπορεί να γίνει απατεώνας ή, έστω, πονηρός είναι καταδικασμένος να μείνει στο περιθώριο.

Σε μια τέτοια κοινωνία ζούμε σήμερa, σε τέτοια κοινωνία θα ζήσουμε και αύριο και μεθαύριο, όλο και περισσότερο ανικανοποίητοι και ανασφαλείς, περιμένοντας, πάντα βέβαια, τη λύση στα δεινά μας από κάπου αλλού, από κάποιον άλλον.

Αυτό το «κάπου αλλού» όμως πού είναι;  Και πώς ονομάζεται ο «κάποιος άλλος» που θα μας πει τι πρέπει να κάνουμε για να ξαναγίνουμε άνθρωποι;

Στο πρώτο σκέλος της, η ερώτηση είναι ασφαλώς ρητορική: η πηγή τη λύτρωσής μας, το «κάπου αλλού,» δηλαδή, είναι ασυζητητί η ιδιωτική τηλεόραση.

Τον τίτλο του «κάποιου άλλου» όμως, τον διεκδικούν πολλοί.  Για να καταλήξουμε στον νικητή, αποταθήκαμε (ως οφείλαμε) στην AGB.

Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο.  Οι αλάθητες (με την παπική έννοια) μετρήσεις βλακείας που κάνει η συγκεκριμένη εταιρεία ανέδειξαν, ως ναυαρχίδα του νεοελληνικού πολιτισμού τον τηλεοπτικό γελωτοποιό Λάκη Λαζόπουλο.

Read Full Post »

Η πολιτεία της ασημαντότητας [ΙV]

Στην περίπτωση του μπουλουκιού του συζύγου της Νατάσας, ο όρος δεξιά κυβέρνηση είναι από οξύμωρος μέχρι ιλαροτραγικός.  Τόσο οξύμωρος και τόσο ιλαροτραγικός όσο και το θρυλικό πια διαφημιστικό τρικ του «μεσαίου χώρου.»

Η εταιρία σκανδάλων της οποίας προεδρεύει, αυτή τη στιγμή, ο σύζυγος της Νατάσας δραστηριοποιείται με τρεις συνιστώσες: τους ευνοούμενους πρώην ΟΝΝΕΔίτες και ένα δημοσιογραφίσκο, τους μη ευνοούμενος και γι’ αυτό «σεμνούς και ταπεινούς» πρώην ΟΝΝΕΔίτες και την κόρη του Μητσοτάκη που είναι και η καλύτερη μίμος του.  Λόγω διάφορων εγκεφαλικών δυσλειτουργιών, και οι τρεις είναι εξίσου επιζήμιοι για μια κοινωνία που χορεύει τσιφτετέλι στο χείλος του γκρεμού.

Το πρώτο από τα δύο κοινά στοιχείο τους: και οι μεν και οι δε είναι φαταούληδες και ο καβγάς τους για την κουτάλα γίνεται.  Το δεύτερο: διαμορφώθηκαν και εκπαιδεύτηκαν πολιτικά ζώντας στη σκιά του ΠΑΣΟΚ.

Με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις και τα γράμματα που έμαθε το κόμμα του συζύγου της Νατάσας είναι τα γράμματα του αλφάβητου του παπανδρεϊκού και του σημιτικού ΠΑΣΟΚ.  Γι’ αυτό δεν υπάρχει κάτι που κάνει ένας «υπουργός» της ΝΔ που δεν το έκανε ή δε θα το έκανε και ένας «υπουργός» του ΠΑΣΟΚ και τούμπαλιν.

Και επειδή ο Γιάννης και ο Γιαννάκης θα εναλλάσσονται στην εξουσία – μάλλον ανά οχταετία για να μην κλάψει και κανείς – είναι παραπάνω από παράλογο να προσδοκά κάποιος οποιαδήποτε βελτίωση της ζωής του.  Η βελτίωση της ζωής του Έλληνα πολίτη δε βρίσκεται στην πραγματική ατζέντα κανενός από τα ελληνικά κόμματα.  Είναι βέβαια το λάιτμοτίφ της καθημερινής ρητορικής και των εξαγγελιών του συνόλου των στελεχών τους.

Ελλείψει αιδούς, τέτοιες εξαγγελίες, για τους ίδιους τους εξαγγέλοντες, δεν αποτελούν, βέβαια, καμιά απολύτως δέσμευση.  Ελλείψει αιδούς, είναι κούφια λόγια με τα οποία, απολύτως ενσυνείδητα, γεμίζουν τα κούφια δελτία ειδήσεων.

Read Full Post »

Η πολιτεία της ασημαντότητας [ΙΙΙ]

Οι επιπτώσεις του λαϊκισμού του Παπανδρέου φάνηκαν είκοσι περίπου χρόνια  αργότερα, στον τρόπο με τον οποίο άσκησε την εξουσία ο διάδοχός του.  Η παπανδρεϊκή “αλλαγή” μοίρασε καλοπέραση με δανεικά λεφτά.  Ο σημητικός “εκσυγχρονισμός” μοίρασε όνειρα γρήγορου πλουτισμού με μετοχές φούσκες και δάνεια θηλιές.  Ήταν οι δύο όψεις του ίδιου (υποτιμημένου) νομίσματος.

Ο φίλαρχος καθηγητάκος δεν εφήυρε βέβαια τη διπαλοκή.  Απλώς τη βοήθησε να πάρει διαστάσεις πρωτόγνωρες ακόμα και για τα (περίφημα) ελληνικά δεδομένα.  Η άνοδός του στην εξουσία δε συνέπεσε απλώς με την έξαρση της επιρροής των ιδιωτικών ΜΜΕ.  Την προκάλεσε καθώς δεν έβλεπε με ποιο άλλο τρόπο θα μπορούσε να παραμείνει στην εξουσία.

Η παροιμιώδης επικοινωνιακή ανεπάρκειά του (αντικείμενο χλευασμού ακόμα και από μια κυράτσα αποδεδειγμένα χαμηλού πνευματικού επιπέδου) τον οδήγησε στο να αναζητήσει αρωγούς ανάμεσα στους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών ΜΜΕ, τους μεγαλοεγολάβους διαπλεκόμενους μέχρι το λαιμό με το ελληνικό δημόσιο.  Το αντάλλαγμα για τη στήριξη που του παρείχαν ήταν η εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, όπως η προστασία από οποιονδήποτε ανταγωνισμό για την ανάληψη δημόσιων έργων ή η μη επιβολή ξεκάθαρου νομικού πλαισίου για τη  λειτουργία των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών τους, το τέλειο εργαλείο για εκβιασμό.

Ο καθηγητάκος δεν είχε, φυσικά, καμιά αντίρρηση να τους εξυπηρετήσει, αρκεί να διατυμπάνιζαν τα “ευεργετήματα” του κούφιου εκσυγχρονισμού του, εξασφαλίζοντάς του, έτσι, την επανεκλογή στο πολυπόθητο αξίωμα.

Η διακυβέρνησή του εστίασε στην οικονομία μόνο κατ’ επίφαση.  Η οικονομική πολιτική της έπρεπε να είναι καταστροφική διότι ήταν το όχημα με το οποίο θα επιτύγχανε τον πραγματικό στόχο της.  Το έργο που ανέλαβε να φέρει εις πέρας ο Κώστας Σημίτης ήταν η ολοκλήρωση της διάβρωσης του κονωνικού ιστού.

Και τα κατάφερε παραπάνω από περίφημα.  Μέσα σε οχτώ χρόνια εξαφάνισε οριστικά ένα ολόκληρο κοινωνικό στρώμα – το μεσαίο.  Έτσι, ο εικοστός πρώτος αιώνας βρήκε την Ελλάδα με δύο κοινωνικούς πόλους: την αγκομαχούσα Γενιά των 700 ευρώ και την προκλητική πλουτοκρατία των απατεώνων, λαθρεμπόρων και προαγωγών.

Read Full Post »

Η πολιτεία της ασημαντότητας [ΙΙ]

Στην εποχή που το μοναδικό κριτήριο της ατομικής ελευθερίας είναι το ότι δε βρίσκεται κανείς στη φυλακή, το μοναδικό κριτήριο της ευφυΐας ο βαθμός ανάπτυξης του ενστίκτου επιβίωσης και το μοναδικό  κριτήριο της κοινωνικής προσφοράς ο αριθμός εμφανίσεων σε τηλεοπτικά παράθυρα – στην εποχή που η φαυλότητα είναι το μοναδικό κριτήριο της ευτυχίας, οι ασήμαντοι δεν μπορεί παρά να είναι οι μοναδικοί δημιουργοί των κριτηρίων ουσίας στην πολιτική, στην τέχνη, στην  πνευματική ζωή.

Άπαξ και αναθέσει κάποιος, έστω από νωθρότητα, τη διαχείριση των βασικών αξιών του σε ήσσονος νοημοσύνης ανθρώπους παραιτείται οριστικά από κάθε παραγωγή πολιτικής, πολιτισμού και ήθους.

Οι Νεοέλληνες υπέβαλαν αυτή την παραίτηση στη δεκαετία του 1980.  Άραγε ακριβώς επειδή είχαν μόλις  αποτινάξει το ζυγό που τους είχε φορέσει η συμμορία του Παπαδόπουλου;  Ποιος ξέρει;  Το γεγονός είναι πάντως πως τότε ανέθεσαν τη  μεταρρύθμιση της κοινωνίας τους, σε ένα δημαγωγό που – ιδιωτικά, βέβαια – Ουγκαντέζους τους ανέβαζε και Ουγκαντέζους τους κατέβαζε.

Ένας τέτοιος ηγέτης ήταν φυσικό να περιβληθεί από ανέμελους μποέμ με σκισμένες σαγιονάρες.  Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, πληρούσαν τη βασική προϋπόθεση για να γίνουν ακόλουθοί του – όφειλαν την ύπαρξή τους σε εκείνον.  Μέσα σε οχτώ χρόνια, ο δημαγωγός τους έκανε νοικοκύρηδες.

Άραγε για να βαρύνει κάπως το έργο ή για ακόμα περισσότερο χαβαλέ (ποιος ξέρει;), ο ηγέτης πρόσθεσε στο θίασό του και κάτι άλλα αστέρια που την επταετία την έβγαλαν με τράκα στα παρισινά καφενεία και τις γερμανικές μπιραρίες;

Όποιος πίστεψε αληθινά και πάλεψε πραγματικά για την κοινωνική αλλαγή στην Ελλάδα είτε περιθωριοποιήθηκε είτε διαπομπεύτηκε από τον ίδιο τον εφευρέτη της, είτε έφυγε απηυδισμένος.  (Εξαιρείται,  βέβαια, ο Κωνσταντόπουλος.)

Μετά τη χούντα, αντί να ενηλικιωθούμε, ξεμωραθήκαμε πέρα από κάθε όριο.   Παραγίναμε ξαφνικά ελεύθεροι χωρίς την απαραίτητη μορφωτική υποδομή και δεν ξέραμε πώς να χειριστούμε την κατάσταση.  Επειδή ο ηγέτης μας είχε αφήσει να εννοηθεί πως, τώρα που αυτός μας κυβερνά, δεν πρόκειται να πάθουμε κανένα κακό, γίναμε επιρρεπείς σε παντός τύπου ανομίες – από την οδήγηση κάτω από την επίρροια του αλκοόλ μέχρι καταπάτηση δασικών εκτάσεων και τις μίζες.  Ήταν η εποχή που ενστερνιστήκαμε, εξάλλου, τη λούφα, την τσαμπαμαγκιά, το τσιφτετέλι και τον πρωτόγονο καταναλωτισμό ως πλέον εκλεπτυσμένη έκφραση της ελληνικότητάς μας.

Η εδραίωση της φαιδρότητας και της απατεωνιάς ως θεμελιακών αξιών του πολιτικού μας συστήματος δεν μπορούσε παρά να καθιερώσει τους πλέον φαιδρούς ανάμεσά μας ως αποκλειστικούς διαμορφωτές της γνώμης μας και δημιουργούς του συνόλου των αξιών του νεοελληνικού πολιτισμού.

Στη δεκαετία του 1980 οριστικοποιήθηκε η κατάντια του νεοελληνικού πολιτισμού σε εσωκομματική υπόθεση της Αριστεράς.

Μάταια θα αναζητήσει κανείς “καλλιτέχνη” ή “στοχαστή” που έκανε επιτυχημένη επαγγελματική σταδιοδρομία στην Ελλάδα μετά τη χούντα, που να μην έχει περάσει από την ΚΝΕ ή το Ρήγα, ως μέλος ή στέλεχος ή έστω για να κάνει τους τεμενάδες που απαιτούνται για την έκδοση του πιστοποιητικού αριστερών φρονημάτων.  Εξαίρεση δεν αποτέλεσαν ούτε οι κολλητοί της υποργού πολιτισμού της επίμαχης δεκαετίας.  Κάθε άλλο μάλιστα.

Έτσι, στη δεκαετία του 1980, μια οργανωτικά διαλυμένη Αριστερά διαμόρφωσε, χωρίς αντίλογο, τον νεοελληνικό πολιτισμό.

Τα κριτήριά της και οι μέθοδοι με τις οποίες τα επέβαλε ήταν, βέβαια, αμιγώς ζντανοβικά, πήρως υποταγμένα σε έναν τελικό σκοπό: την ανασυγκρότηση του κόμματος  και την διεύρυνση της επιρροής του στην κοινωνία.  Προς όφελος, φυσικά, των κομματικών ταμείων (τα οποία, ως κύριο γνώρισμα, έχουν, ακόμα και σήμερα, την πλήρη αδιαφάνεια).  Άλλα “κριτήρια” και άλλους στόχους, μια αυθεντική Αριστερά δε θα μπορούσε, άλλωστε, να διανοηθεί.

Η σημαντικότερη επίπτωση της αμείλικτης λογοκρισίας την οποία, από τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης ως και σήμερα, ασκεί η Αριστερά σε οτιδήποτε και σε οποιονδήποτε δεν αναπαράγει τα μυθεύματά της, είναι ο πληθωρισμός συγγραφέων, ποιητών, ζωγράφων, σκηνοθετών, ηθοποιών, κριτκών τέχνης, μουσικών, ακαδημαϊκών και, φυσικά, δημοσιογράφων με μοναδικό προσόν την “αριστερή ταυτότητά” τους.

Το ότι ο ελληνικός πολιτισμός, παρ’ όλα αυτά, δεν έχασε τελείως την υπόληψή του οφείλεται αποκλειστικά στους Έλληνες δημιουργούς και στοχαστές που, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, εγκαταστάθηκαν μόνιμα στο εξωτερικό, ξεφεύγοντας έτσι από το χέρι του κομματικού λογοκριτή.

Read Full Post »

Η πολιτεία της ασημαντότητας [Ι]

 

Read Full Post »

Οι πιο κρυφές σκέψεις: μέρος τρίτο

Καθημερινά, από μικρός, περνούσε τουλάχιστον δύο ώρες με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.  Ούτε ήξερε ούτε ήθελε να μάθει γιατί χαζεύει τόση ώρα το κενό.  Το χάζεμα τον ανύψωνε πνευματικά. Οι καθυστερημένοι των έλεγαν καθυστερημένο.  Οι έξυπνοι δεν του έλεγαν ούτε καλημέρα.

Αφότου πιάστηκε να εμπορεύεται πορνό DVD άρχισε να περνάει διπλάσιο χρόνο χαζεύοντας το κενό και να αναπολεί τα κυριακάτικα βράδια που ο κυρ-Θοδωρος και ο κυρ-Κίτσος έπεφταν στο πάτωμα απ’ τα αστεία που τους έλεγε με τη μοναδική προφορά του.  Και πάντα κάνει την ίδια βασανισμένη σκέψη:

πσκσκρΘδρεεγστεφτξενεκβσμπγνκνγινβγλωλφτσνελλνδμσγρςπειμ;

Το οποίο, μεθερμηνευόμενο, σημαίνει:

Πες κι εσύ, κυρ-Θόδωρε και κυρ-Κίτσο;  Εγώ σε τι έφταιξα;  Έναν εκβιασμό πήγα να κάνω για να βγάλω λεφτά.  Σαν Έλληνας δημοσιογράφος που είμαι.

Το δίκαιο είναι, φυσικά, με το μέρος του γελωτοποιού των μεγαλοεκδοτών.  Άλλα σκουλήκια του συναφιού του κάνανε χειρότερα και αντί να πάνε στον εισαγγελέα τους απονεμήθηκαν πολιτειακά αξιώματα για να τα κονομήσουν ακόμα περισσότερο.

____________

Ο λεβέντης αυτός δεν κρύβει απολύτως τίποτα.  Ούτε τις σκέψεις ούτε τις πορδές του.  Ό,τι θυμάται χαίρεται και ό,τι του κατέβει το λέει σε ραδιόφωνα και τηλεοπτικά παράθυρα.  Το γράφει σε βιβλία, ιστολόγια, ιστοσελίδες.

Χάρη στο παραδοσιακό εφτάζυμο που τρώει το βράδυ, το πρωί ενεργείται άνετα, χωρίς παρατράγουδα.  Επιτυχημένος συγγραφέας που είναι, δεν κάθεται ποτέ κατευθείαν στη λέκάνη.  Τη σκεπάζει με ένα πάκο λευκό χαρτί Α4 και ύστερα κάθεται πάνω σ’ αυτό.  Μόλις βάλει τον πισινό του πάνω στο λευκό χαρτί Α4, έρχονται οι πρώτες πορδές.  Τελείως αβίαστα, εντελώς φυσικά.  Είναι συνήθως υγρές.

Μόλις ρίξει τις πρώτες κλανιές στο λευκό χαρτί Α4, παίρνει τον εκδότη του και του τσιρίζει:

Έλα, Καστανιώτη!  Ένα λεπτό και τελείωσα το καινούργιο μου μυθιστόρημα!”

Και πριν προλάβει να κλείσει το τηλέφωνο, ο κύριος όγκος του νέου μυθιστορήματός του πέφτει, χοντρός και βαθύχρωμος, πάνω στο λευκό αθώο χαρτί Α4… που τ’ αντέχει όλα.

_____________

Κάθε, μα κάθε πρωί σηκώνεται, πάει σ’ έναν από τους καθρέφτες του και, παρά τη χοντρή την τσίμπλα στο μόνιμα θολό μάτι του, χαιρετάει, μεγαλοπρεπής και κορδωτός, τον εαυτό του:

Καλημέρα, Αριστοφάνη!

Με τον εν λόγω νοικοκύρη θα ασχοληθούμε λίαν συντόμως και λίαν εκτενώς. Λόγω της διπλής του ιδιότητας: του αδιαφιλονίκητου φετινού πνευματικού ηγέτη του ελληνικού τηλεοπτικού λαού και του καλύτερου δείγματος οργανωμένου βλάκα που διαθέτει αυτή τη στιγμή η χώρα. 

Read Full Post »

A Communist Quiz: ερώτηση 4η και 5η

Ερώτηση 4: Πόσες βουλευτίνες του ΚΚΕ είχε κάποτε γκόμενες ο Νικόλαος Μακαρέζος;

Α) μια

Β) δύο

Γ) όλες

Δ) περισσότερες από 3

  

Ερώτηση 5: Πώς ονομάζεται η βουλευτίς του ΚΚΕ που έκατσε του Μακαρέζου, είτε για να κάνει καριέρα στα ΜΜΕ είτε (ακόμα χειρότερα) από αγνό έρωτα;

Εδώ δε θα σας βοηθήσουμε καθόλου.  Ψάξτε μόνοι σας.

Να υπενθυμίσουμε μόνο ότι, μαζί με τον Παπαδόπουλο και τον Παττακό, ο Μακαρέζος αποτέλεσε την τριανδρία της χούντας των συνταγματαρχών.  Το ειδύλλιο με την κατοπινή βουλευτίνα του ΚΚΕ αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.

Read Full Post »

Για όλα φταίνε οι Άραβες

Για να γεμίσει κανείς με βενζίνη ένα ρεζερβουάρ 42 λίτρων στη Σαουδική  Αραβία χρειάζεται περίπου 22 ριάλ.

Δηλαδή 3,7 ευρώ.

Για να γεμίσει αντίστοιχο ρεζερβοάρ στην Ελλάδα πρέπει να πληρώσει περίπου 50 ευρώ.

Δηλαδή 294 ριάλ.

Εύγε, λοιπόν, στους σπεκουλαδόρους.  Εύγε, φυσικά, και στους εγκωμιαστές τους.

Και μετά από τα εύγε:

Αποχή από οποιαδήποτε μετακίνηση με ιδιωτικά και μαζικά μέσα μεταφοράς.

Read Full Post »

Η φιλάνθρωπος μαφία

Με μεγάλη χαρά διαπιστώνουμε ότι χρειάζεται να θυμίσουμε το αυτονόητο:

Οποιοσδήποτε δανείζει χρήματα με τόκο είναι τοκογλύφος.  Στον κανόνα αυτό δεν υπάρχουν εξαιρέσεις.

Δίνει κανείς χρήματα (ή ό,τι άλλο του ζητηθεί) στους συνανθρώπους του διότι θέλει να τους βοηθήσει σε ώρα ανάγκης, σε μια δύσκολη στιγμή.

Όχι επειδή θέλει να τους εξοντώσει οικονομικά, ηθικά και ψυχολογικά.

Η πλήρης εξόντωση των πελατών τους είναι ο μοναδικός στόχος τόσο των ερασιτεχνών τοκογλύφων, όσο και των επαγγελματιών του είδους, των τραπεζιτών.

Οι πρώτοι, κακοντυμένοι, περιφέρονται στο καζίνο του Λουτρακίου και στα στενά γύρω από την Ομόνοια και, ενίοτε, καταλήγουν και στη φυλακή.  Οι τελευταίοι, ακριβοντυμένοι, περιφέρονται στα πολυτελή γραφεία τους στα τραπεζικά μέγαρα και τις πολιτειακές εκδηλώσεις.  Τα παράσιτα αυτά όχι μόνο δεν καταλήγουν ποτέ στη φυλακή, αλλά, χάρη στους δημοσιογράφους, γίνονται και εθνικοί ευεργέτες.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα: ο capo του καρτέλ των τοκογλύφων, Τ.Α.  Ανίκανος να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του, ο αξιότιμος κ. Ν.Ν., μας πληροφορεί, στη στήλη του, Ανάλυση (Η Καθημερινή, 03-07-08), ότι εγκρίθηκε η εισήγηση του capo στο Δ.Σ. του και η Αντεθνική Τράπεζα της Ελλάδος θα χρηματοδοτήσει την κατασκευή τριάντα χειρουργείων στον Ευαγγελισμό.

Πρόκειται, γράφει ο ερωτοχτυπημένος αναλυτής, για μια μεγάλη προσφορά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που τιμά ιδιαίτερα τον κ. Τάκη Αράπογλου ο οποίος, αναδεικνύοντας στο έπακρο την κοινωνική ευαισθησία της μεγαλύτερης τράπεζας της χώρας, έχει ενισχύσει πολλαπλές εθνικές πολιτιστικές και άλλες δραστηριότητες με μεγάλα οφέλη για τους πολίτες.

Ενίοτε, τα αυτονόητα αποσιωπούνται.  Στη προκειμένη περίπτωση, ο εγκωμιαστής (από ενθουσιασμό, άραγε, ή για κάποιο άλλο λόγο;…) απέκρυψε τα εξής γεγονότα:

Όπως και όλα τα άλλα τερτίπια τους, η συγκεκριμένη δωρεά γίνεται αποκλειστικά για λόγους εξωραϊσμού της ισχυρότερης των τεσσάρων “οικογενειών” του καρτέλ των τοκογλύφων και του godfather της.  Ο απώτερος σκοπός είναι, ως συνήθως, η προσέλκυση νέων θυμάτων.

Για το δημόσιο σύστημα υγείας, ο Τ.Α. και το Δ.Σ. του σκοτίστηκαν.  Καθώς δεν το χρησιμοποιούν.  Τέτοιοι τύποι νοσηλεύονται αποκλειστικά στο εξωτερικό.

Υπάρχει όμως και μια ακόμα σημαντική πτυχή σ’ όλη την ιστορία:

Τα χρήματα για την κατασκευή των χειρουργείων ασφαλώς και δε θα εκταμιευθούν από τους προσωπικούς λογαριασμούς του capo Τ.Α. και των μελών του Δ.Σ. της Αντεθνικής Τράπεζας της Ελλάδος.

Θα προέρθουν από την αισχροκέρδεια των πανωτοκίων και άλλων τοκογλυφικών τεχνασμάτων που αποτελούν τη βάση της κερδοφορίας της Αντεθνικής Τράπεζας και που, επανειλημμένα, κηρύχθηκαν παράνομα από τα ελληνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια.

Ο χρηματοδότης, λοιπόν, των τριάντα νέων χειρουργείων του Ευαγγελισμού δε θα είναι κανένας Τάκης Αράπογλου, αλλά οι ίδιοι άνθρωποι που θα νοσηλευθούν σ’ αυτά με σοβαρά καρδιακά και άλλα νοσήματα που απέκτησαν συναλλασσόμενοι με την Αντεθνική Τράπεζά του.  Επειδή βρέθηκαν σε ώρα ανάγκης, σε μια στιγμή αδυναμίας και, παραπλανημένοι από τις διαφημίσεις τους, έμπλεξαν μαζί τους.

Για να δοθεί η χαριστική βολή στους τοκογλύφους και τους αυλοκόλακές τους, το μόνο που μένει να κάνουμε είναι:

Ανάληψη όλων των χρημάτων μας από τις τράπεζες και διακοπή οποιασδήποτε συναλλαγής με αυτές.

και:

Κλείσιμο των τηλεοράσεων, αποχή από οποιαδήποτε χρήση έντυπου ή ηλεκτρονικού μέσου μαζικής ενημέρωσης και καμιά συναλλαγή με δημοσιογράφους.

Όσο για τα χειρουργεία στον Ευαγγελισμό:

Εφόσον θα έχετε πάρει και το τελευταίο ευρώ σας από τις τράπεζες, πήγαινετε και δώστε όλα τα λεφτά σας στον καθηγητή Ρούσσο.  Να χτίσει, όχι τριάντα αλλά τριακόσια νέα χειρουργεία στον Ευαγγελισμό.

Read Full Post »