Και ο Ομπάμα να φοβήται το ΚΚΕ

by jack

Στην Ελλάδα αυτοί που θορυβήθηκαν περισσότερο από τις εξελίξεις στην Αμερική δεν ήταν οι ακροδεξιοί, οι ισλαμόφοβοι (αν υπάρχουν τέτοιοι στην Ελλάδα) και γενικά οι δυνάμεις τις συντήρησης που φυσιολογικά θα έπρεπε να στεναχωρηθούν περισσότερο, αλλά το ΚΚΕ, που είδε τον μπαμπούλα που είχε κατασκευάσει να αποκτάει ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο.

Ήταν το πρώτο κόμμα που έσπευσε να πάρει θέση στην εκλογή Ομπάμα τονίζοντας στους οπαδούς του ότι δεν πρέπει να εφησυχάζουν, αφού δε θα αλλάξει κάτι στην ουσία της πολιτικής της ιμπεριαλιστικής δύναμης.

Βέβαια μέσες άκρες δεν έχουν άδικο. Άλλωστε όλες οι νηφάλιες φωνές από όλους τους χώρους το τόνισαν αυτό, αλλά αυτό δε μειώνει στο ελάχιστο τη σημασία της εκλογής του αφρικανού μετανάστη.

Βέβαια, το ΚΚΕ έχει απαντήσει και σε αυτό, παραπέμποντας στην ελιτίστικη εκπαίδευση που είχε ο νεαρός Χουσεΐν Μπαράκ.  Έχει δίκιο.

Μόνο τα παιδιά των ντόπιων σοσιαλιστών και κομμουνιστών δεν αλλοτριώνονται και δε χάνουν την αριστεροσύνη τους και τη λαϊκότητά τους στα ιδιωτικά κολλέγια που αποφασίζουν οι γονείς τους να σπουδάσουν.

Read Full Post »

Έννοιες και Ερμηνείες

 

Η έννοια της γλώσσας ως εργαλείου πληροφόρησης, ωθείται σήμερα στα άκρα. Η σχέση των ανθρώπων με τη γλώσσα μεταμορφώνεται.  Τις συνέπειες αυτής της μεταμόρφωσης δεν είμαστε ακόμα σε θέση να αντιμετωπίσουμε.  Η διαδικασία αυτή δεν μπορεί να ανασταλεί με ευθεία παρέμβαση.  Εξάλλου, η διαδικασία αυτή προχωράει μέσα σε βαθύτατη σιωπή.  Προφανώς πρέπει να υποστηρίξουμε ότι η γλώσσα στην καθημερινή ζωή είναι εργαλείο της συνεννόησης και αυτό θα παραμείνει.  Υπάρχουν, εντούτοις, άλλες σχέσεις με τη γλώσσα πλην των κοινών.  Ο Γκαίτε χαρακτηρίζει αυτές τις άλλες σχέσεις ως “βαθύτερες” και λέει για τη γλώσσα: «Στην καθημερινή ζωή αναγκάζουμε τη γλώσσα να λειτουργεί με πρόσκαιρο τρόπο, καθώς πρέπει να εκφράσει μόνο τις επιφανειακές σχέσεις.  Έτσι και αρχίσουμε να μιλάμε για βαθύτερες σχέσεις, ξαφνικά εμφανίζεται μια άλλη γλώσσα – η γλώσσα της ποίησης.»

Η αποφασιστική εμπειρία του στοχασμού μου, η οποία ταυτόχρονα αφορά σε ολόκληρη τη δυτική φιλοσοφία, ο διαλογισμός πάνω στην ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας, μου έδειξε πως ουδέποτε στο παρελθόν ετέθη ένα ζήτημα: το ζήτημα του είναι.  Αυτό το ζήτημα όμως είναι ουσιώδους σημασίας, καθώς η δυτική σκέψη καθορίζει ότι ο άνθρωπος σχετίζεται με το είναι και υπάρχει σε αντιστοιχία με το είναι.

Η αποστολή που σήμερα επιφορτίζεται ο στοχασμός, όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι, είναι καινούργια, με την έννοια ότι επιτάσσει μια καινούργια μέθοδο στοχασμού και αυτή η μέθοδος μπορεί να χρησιμοποιηθεί, μόνο, μέσα από το διάλογο ανθρώπου με άνθρωπο και μπορεί να υλοποιηθεί μόνο μετά από μακρόχρονη άσκηση, μέσα από μια άσκηση που θα μπορούσε να ονομάσει κανένας το ορώμενο μέσα στο στοχασμό.  Αυτό σημαίνει ότι, επί του παρόντος, την ικανότητα για τέτοιο στοχασμό διαθέτουν μόνο λίγοι άνθρωποι.  Ένας τέτοιος στοχσμός, όμως, μπορεί, μέσα από διαφορετικές σφαίρες της παιδείας, να μεταφερθεί και να μεταδοθεί και σε άλλους ανθρώπους.  Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Σήμερα, ο καθένας μπορεί να χειριστεί μια συσκευή ραδιοφώνου ή τηλεόρασης, χωρίς να ξέρει τους νόμους της φυσικής βάσει των οποίων λειτουργούν, χωρίς να γνωρίζει τις μεθόδους με τις οποίες θεμελιώθηκαν αυτοί οι νόμοι – τις μεθόδους, η ουσία του περιεχομένου των οποίων είναι κατανοητή σε πέντε έξι φυσικούς.  Το ίδιο ισχύει και για την αποστολή του στοχασμού.

Το ζήτημα της απαίτησης για αλλαγή του κόσμου οδηγεί πίσω στην περίφημη φράση του Καρλ Μαρξ στις Θέσεις για το Φόιερμπαχ και, για να είμαι ακριβής, θα τη διαβάσω από το πρωτότυπο: Μέχρι τώρα, οι φιλόσοφοι απλώς εξηγούσαν (υπογραμμισμένο), με διάφορους τρόπους, τον κόσμο, το θέμα όμως είναι να τον αλλάξουμε.  Αν αναφέρουμε αυτή τη φράση και αν παρακολουθήσουμε τον ειρμό αυτής της φράσεις, παρατηρούμε ότι αψηφά το γεγονός ότι η αλλαγή του κόσμου προϋποθέτει την αλλαγή της ιδέας για τον κόσμο και ότι η ιδέα για τον κόσμο αποκτάται μόνο μετά από την επαρκή ερμηνεία του.  Αυτό σημαίνει ότι ο Μαρξ βασίζεται πάνω σε μια δεδομένη ερμηνεία του κόσμου για να μπορέσει να αξιώσει τη δική του αλλαγή του.  Ως εκ τούτου, η φράση αυτή αποδεικνύεται αστήρικτη.  Προκαλεί την εντύπωση ότι καταφέρεται ενάντια στη φιλοσοφία, ενώ στο δεύτερο μέρος της – παρ’ όλο που κάτι τέτοιο δε δηλώνεται ευθέως – προϋποθέτει, ως αναγκαιότητα, την ύπαρξη μιας φιλοσοφίας.

Θα έλεγα πως οι άνθρωποι – λόγου χάρη οι κομμουνιστές – έχουν θρησκεία, καθώς πιστεύουν στην επιστήμη.  Πιστεύουν, άνευ όρων, στη σύγχρονη επιστήμη.  Και αυτή η απόλυτη πίστη στην επιστήμη, δηλαδή η βεβαιότητα για τα αποτελέσματα της επιστήμης, είναι πίστη και, κατά κάποιον τρόπο, κάτι που ξεπερνάει την ύπαρξη ενός ατόμου και, κατά συνέπεια, είναι και αυτό μια θρησκεία.  Θα έλεγα πάντως ότι δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς θρησκεία και κάθε άνθρωπος, με κάποιο τρόπο, υπερβαίνει εαυτόν, ήτοι – είναι ανόητος.

Read Full Post »

Τα τάνκ, σύντροφε, δε χορεύουν

Την 20η προς την 21η Αυγούστου του 1968, η Σοβιετική Ένωση και τέσσερις υποτακτικοί της – η Βουλγαρία, η Πολωνία, η Ανατολική Γερμανία και η Ουγγαρία – εισέβαλαν στην  Τσεχοσλοβακία με 200,000 στρατιώτες και 2,000 τανκ και επέβαλαν μακρόχρονη κατοχή στους λαούς της.

Οι μεταρρυθμίσεις που είχε κάνει και οι μεταρρυθμίσεις που επρόκειτο να κάνει ο Ντούμπτσεκ έτυχαν καθολικής αποδοχής από τους πολίτες της Τσεχοσλοβακίας.  Έτσι οι βάρβαροι εισβολείς δεν είχαν άλλο τρόπο από τα τανκ για να “συνετίσουν” τους Τσέχους και τους Σλοβάκους.

Τα ξένα και τα ντόπια (που είναι και περισσότερα) απολιθώματα του σταλινισμού θα σας επαναλάβουν, φυσικά, το μοναδικό ποίημα που έμαθαν στη ζωή τους.

Επρόκειτο για αδελφική βοήθεια του Μπρέζνιεφ στους Τσεχοσλοβάκους κομμουνιστές στον αγώνα τους κατά της αντεπανάστασης.

Για να υπάρχει αντεπανάσταση πρέπει καταρχήν να υπάρχει επανάσταση.  Όμως σε καμιά από τις χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ (συμπεριλαμβανομένης και της Γιουγκοσλαβίας) δεν έγινε καμιά επανάσταση.

Σε όλες τις περιπτώσεις, ο κομμουνισμός επιβλήθηκε βίαια, με όπλα και εκτελέσεις.  Όπου, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, έκαναν “εκλογές,” οι κομμουνιστές δεν προσπάθησαν καν να κρύψουν την κυνικότατη νόθευση όλων των φάσεών τους.

Έτσι ήταν ο κομμουνισμός και στα εβδομήντα χρόνια που κατέστρεφε, εξαφάνιζε, βασάνιζε, εκτελούσε και φυλάκιζε για μια λέξη εναντίον της νομενκλατούρας του.  Από την Εξέγερση της Κρονστάνδη μέχρη την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία τον Αύγουστο του 1968 και στο Αφγανιστάν το Δεκέμβριο του 1979.  Δεδομένης της “αντίληψης” που έχει για τον κόσμο και την κοινωνία, δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικός.

Από το Λένιν και το Στάλιν μέχρι το Μάο και τον Πολ Ποτ, οι κομμουνιστές ακολουθούσαν πάντα την ίδια γραμμή:

Το κεφάλι που σηκώνεται… το κόβουμε.

Ό,τι και αν λένε οι ξένοι και οι ντόπιοι (που είναι και περισσότεροι) κονόμα-κομμουνιστές.

Read Full Post »

A Communist Quiz: ερώτηση τελευταία

Γιατί το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας αναγόρευσε το σκληρό Αργεντινό δικτάτορα Βιντέλα σε μετριοπαθή πολιτικό και αντιιμπεριαλιστή;

Α) Επειδή ο Βιντέλα ήταν πραγματικά ένας μετριοπαθής πολιτικός (οπότε οι αγνοούμενοι της Αργενιτνής είναι παραμύθι);

Β) Επειδή ο Μπόμπολας ήταν ο αποκλειστικός μεταφορέας των αργεντίνικων σιτηρών;

Γ) Επειδή ο Βιντέλα αναφέρθηκε μια φορά με καλά λόγια στο Φιντέλ Κάστρο.

Δ) Δεν ξέρω και δε θέλω να μάθω – είμαι οπαδός / μέλος / στέλεχος / παρατρεχάμενος του ΚΚΕ.

Read Full Post »

Το κινέζικο θαύμα

Το κινέζικο θαύμα είναι βαθιά μαρξιστικό.  Βασίζεται πάνω στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Οι Κινέζοι εργάτες και εργάτριες δουλεύουν εφτά μέρες το εφταήμερο, δώδεκα με δεκαέξι ώρες τη μέρα, για ένα ευρώ την ημέρα.

Κοιμούνται πίσω από το εργοστάσιο.

Το κράτος τους παρέχει άδεια μιας εβδομάδας το χρόνο.

Κατά τη διάρκεια της βάρδιας απαγρεύεται αυστηρά οποιαδήποτε συνομιλία μεταξύ των εργατών.  Απαγορεύεται ακόμα και η ανταλλαγή βλεμμάτων.

Read Full Post »

8/8/88 – 8/8/08

Ο καπιταλισμός, όχι η δημοκρατία, οδηγεί στην ειρήνη.

Έρικ Γκόρτζκε, πολιτικός επιστήμονας, Πανεπιστήμιο Κολούμπια

Την ίδια ημερομηνία, την 8η Αυγούστου, σε απόσταση είκοσι χρόνων το ένα από το άλλο, συνέβησαν δύο γεγονότα που έχουν ως κοινό παρονομαστή τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας.

 

8/8/08

Στις 8 Αυγούστου του 2008 άρχισαν οι “Ολυμπιακοί Αγώνες” του Πεκίνου.  Μόνο όποιος για πρώτη φορά πάτησε στον πλανήτη Γη κατά τη διάρκεια της φετινής ολυμπιακής λαμπαδηφορίας θα μπορούσε να πει:

Αν είχε τσίπα πάνω της, η Κίνα θα είχε παραιτηθεί από τη διοργάνωση των Αγώνων.  Στην καλύτερη περίπτωση.  Στη χειρότερη,  οι μικροί Μάο στη θέση του Μάο θα έπρεπε να σκεφθούν σοβαρά την οικουμενικών διαστάσεων αποστροφή που προκαλεί το αστυνομικό κράτος τους.

Οι μόνιμοι κάτοικοι της Γης εξ αντικειμένου δε θα μπορούσαν ποτέ να κάνουν τέτοιους συλλογισμούς.  Οι μόνιμοι κάτοικοι της Γης ξέρουν ότι όσο οι Κινέζοι δικτάτορες διασφαλίζουν – στις πολυεθνικές, αλλά και στην ντόπια πλουτοκρατία – πάμφθηνα εργατικά χέρια και δισεκατομμύρια σαβουροκαταναλωτές, θα απολαμβάνουν ώς και την απροκάλυπτη εύνοιά τους, η οποία εκδηλώνεται μέσα από την αδιαφορία.

Την αδιαφορία για το καθεστώς σκλαβιάς στο οποίο εργάζεται η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών της κομμουνιστικής Κίνας.  Την αδιαφορία για την κτηνώδη καταπίεση κάθε ελευθερίας και κάθε ανθρώπινου και πολιτικού δικαιώματος.  Την αδιαφορία για τα στρατόπεδα συγκέντρωης.  Την αδιαφορία για τη σφαγή της Τιενανμέν.

Για το Θιβέτ.  Για το Νταρφούρ.  Για το Ζιμπάμπουε.  Για τη Βόρεια Κορέα.  Για τη Βιρμανία.

 

8/8/88

Με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές που διαθέτει, η Βιρμανία είναι κάθε άλλο παρά καταδικασμένη στη φτώχεια που τη μαστίζει εδώ και πολλές δεκαετίες.  Ο φυσικός πλούτος της ήταν, εννοείται, ο κυριότερος λόγος που η Βρετανία την αποικήθηκε από το 1824 ως το 1948.  Όπως κάθε αποικιοκρατική δύναμη που σέβεται τον εαυτό της, οι Βρετανοί αφαίμαξαν τη Βιρμανία όσο μπόρεσαν, με απάνθρωπους, βέβαια, τρόπους (τους περιέγραψε και ο Όργουελ στις Μέρες στη Βιρμανία).

Το 1948, η Βιρμανία απελευθερώθηκε από τη βρετανική κυριαρχία και σε μια δεκαετία, η δημοκρατική κυβέρνηση κατάφερε να ανορθώσει την οικονομία της  στο βαθμό που την έκανε μια από τις ταχύτερα ανπτυσσόμενες χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας.  Και όλα αυτά, μάλιστα, παρά τις συνεχείς συγκρούσεις με τους μαοϊκούς αντάρτες που γρήγορα εξελίχθηκαν σε εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος αποσταθεροποίησε οριστικά τη χώρα.

Ως αποτέλεσμα, το 1962, ο στρατός ανατρέπει με πραξικόπημα το δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο Ου Νου και την εξουσία παίρνει η στρατιωτική χούντα του σοσιαλιστή (όπως αυτοπροσδιορίστηκε) στρατηγού Νε Βιν (φωτογραφία).  Η καταστροφή της Βιρμανίας αρχίζει.

Η χούντα κλείνει τη χώρα στην απομόνωση από όλο τον κόσμο, πλην της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας η οποία, παρα τις εκκλήσεις της διεθνούς κοινότητας, παραμένει ο προστάτης της.  Ταυτόχρονα, εξαιτίας της αμάθειας, της αλαζονείας, της διαφθοράς και της κακοδιαχείρισης της χουντικής μαφίας, η βιρμανική οικονομία καταρρέει.  Από εύποροι, οι Βιρμανοί γίνονται πεινασμένοι και πάμπτωχοι και η χώρα τους καταντάει να είναι η λιγότερο ανεπτυγμένη στον κόσμο.

Όποιον δε θέρισαν η φτώχεια και ο λιμός τον θέρισε ο στρατός και η μυστική αστυνομία.  Ο απολογισμός είναι μακάβριος.

Κατά τη διάρκεια της 46άχρονης στρατιωτικής  δικτατορίας στη Βιρμανία, εξοντώθηκαν 3,200 εθνικές μειονότητες.  Περισσότεροι από 2,000 Βιρμανοί πολίτες  βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν και δολοφονήθηκαν από το κοθεστώς για πολιτικά “αδικήματα.”  Μεταξύ των φυλακισμένων είναι και η νομπελίστρια Αούνγκ Σαν Σούου Κίι (φωτογραφία), νικήτρια των εκλογών του 1990, το αποτέλεσμα των οποίων ακόμα δεν αναγνωρίστηκε από τη χούντα.  Εκατομμύρια πέθαναν από τη πείνα.  Χιλιάδες είναι οι αγνοούμενοι.  Ο στρατός της βιρμανικής χούντας έχει στις τάξεις του τα περισσότερα παιδιά στρατιώτες στον κόσμο.

Όλα αυτά οδήγησαν στο θρυλικό 8/8/88, τη παλλαϊκή εξέγερση που ξεκίνησε στις 8 Αυγούστου 1988 (εξ ου και το 8/8/88), με αφορμή τη δολοφονία του φοιτητή του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Ρανγκούν, Φον Μο, από στρατιώτες.  Η εξέγερση τελείωσε στις 18 Σεπτεμβρίου με τον πλέον άγριο τρόπο.  Ο στρατός πυροβόλησε εν ψυχρώ κατά του πλήθους και σκότωσε περισσότερους από 3,000 άνθρωπους.  (Ο Νε Βιν, είναι η αλήθεια, είχε προειδοποιήσει εγκαίρως: “Όταν ο στρατός πυροβολεί – πυροβολεί στο ψαχνό.”)

Σήμερα, στην επέτειο της εξέγερσης του Αυγούστου 1988, πρέπει να επισημανθεί πως και τότε όπως και κατά τις ειρηνικές διαδηλώσεις πέρυσι το Νοέμβριο (που βέβαια καταπνίγηκαν και αυτές στο αίμα), η διεθνής κοινότητα πήρε αποφάσεις για την επιβολή μέτρων που πρόσφεραν κάποια βοήθεια στο λαό της Βιρμανίας για την ανατροπή της αιματοβαμμένης δικτατορίας.  Καμιά όμως δεν μπόρεσε να εφαρμοστεί ουσιαστικά, λόγω των εμποδίων που βάζει επίμονα η Κίνα.

Η εθνικοκομμουνιστική Κίνα δυναμίτιζε, δυναμιτίζει και θα συνεχίσει να δυναμιτίζει κάθε προσπάθεια εκδημοκρατισμού της Βιρμανίας, είτε ανοιχτά, με βέτο στον ΟΗΕ, είτε παρασκηνιακά με εκβιασμούς, για δύο λόγους.  Εξαιτίας της αναμφισβήτητης ιδεολογικής συγγένειας που έχει με το καθεστώς της Ρανγκούν, αλλά και εξαιτίας του γεγονότος ότι οι εξαγωγές των όπλων που κάνει στη Βιρμανία ξεπερνούν κατά πολύ τα 2,000,000,000 δολάρια ετησίως.

(Στη φωτογραφία δεξιά: ο Ταν Σουέ, σημερινός αρχηγός της βιρμανικής χούντας)

Read Full Post »