Μάθημα Χρηματιστηρίου

dream lord & jack london

Μια φορά και έναν καιρό σ’ ένα χωριό, ένας άντρας, ο Χάρης, ανακοίνωσε στους χωρικούς ότι θα αγόραζε μαϊμούδες προς 10 € τη μία.

Ξέροντας οι χωρικοί ότι υπήρχαν πολλές μαϊμούδες γύρω στο δάσος πήγαν και τις έπιασαν. Ο Χάρης αγόρασε χιλιάδες προς 10 € τη μία, όπως είχε υποσχεθεί. Το εμπόρευμα όμως λιγόστευε και οι χωρικοί σταμάτησαν να κυνηγάνε μαϊμούδες.

Ο Χάρης, τότε, ανακοινώνει ότι αγοράζει μαϊμούδες προς 20 € τη μία. Οι χωρικοί έτρεξαν και έπιασαν και άλλες μαϊμούδες. Σύντομα όμως οι μαϊμούδες λιγόστεψαν κι άλλο και οι χωρικοί επέστρεψαν στα κτήματά τους.

Τότε ο Χάρης ανακοινώνει πάλι ότι επειδή δεν υπάρχουν πλέον πολλές μαϊμούδες θα αγόραζε τη μία προς 25 €. Οι χωρικοί πιάνουν και τις λίγες που έμειναν.
Ο Χάρης τους λέει:

Καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχουν πλέον παρά ελάχιστες μαϊμούδες γι’ αυτό και εγώ θα σας δώσω 50 € τη μαϊμού. Αλλά επειδή πρέπει να φύγω για την πόλη για δουλειές, την αγοραπωλησία θα αναλάβει ο βοηθός μου.

Ο βοηθός φωνάζει τους χωρικούς και τους λέει:

Κοιτάξτε τι έκανε ο Χάρης. Γέμισε ένα στάβλο γεμάτο με μαϊμούδες, θα σας τις πουλήσω εγώ για 35 € τη μία και όταν γυρίσει ο Χάρης του τις πουλάτε εσείς για 50 € τη μία.

Οι χωρικοί στριμώχτηκαν μάζεψαν όλες τις οικονομίες τους και αγόρασαν όλες τις μαϊμούδες.

Δεν ξαναείδαν ούτε τον βοηθό ούτε τον Χάρη.

Καλώς ήρθατε στο Χρηματιστήριο.

Read Full Post »

Η πολιτεία της ασημαντότητας [ΙΙΙ]

Οι επιπτώσεις του λαϊκισμού του Παπανδρέου φάνηκαν είκοσι περίπου χρόνια  αργότερα, στον τρόπο με τον οποίο άσκησε την εξουσία ο διάδοχός του.  Η παπανδρεϊκή “αλλαγή” μοίρασε καλοπέραση με δανεικά λεφτά.  Ο σημητικός “εκσυγχρονισμός” μοίρασε όνειρα γρήγορου πλουτισμού με μετοχές φούσκες και δάνεια θηλιές.  Ήταν οι δύο όψεις του ίδιου (υποτιμημένου) νομίσματος.

Ο φίλαρχος καθηγητάκος δεν εφήυρε βέβαια τη διπαλοκή.  Απλώς τη βοήθησε να πάρει διαστάσεις πρωτόγνωρες ακόμα και για τα (περίφημα) ελληνικά δεδομένα.  Η άνοδός του στην εξουσία δε συνέπεσε απλώς με την έξαρση της επιρροής των ιδιωτικών ΜΜΕ.  Την προκάλεσε καθώς δεν έβλεπε με ποιο άλλο τρόπο θα μπορούσε να παραμείνει στην εξουσία.

Η παροιμιώδης επικοινωνιακή ανεπάρκειά του (αντικείμενο χλευασμού ακόμα και από μια κυράτσα αποδεδειγμένα χαμηλού πνευματικού επιπέδου) τον οδήγησε στο να αναζητήσει αρωγούς ανάμεσα στους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών ΜΜΕ, τους μεγαλοεγολάβους διαπλεκόμενους μέχρι το λαιμό με το ελληνικό δημόσιο.  Το αντάλλαγμα για τη στήριξη που του παρείχαν ήταν η εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, όπως η προστασία από οποιονδήποτε ανταγωνισμό για την ανάληψη δημόσιων έργων ή η μη επιβολή ξεκάθαρου νομικού πλαισίου για τη  λειτουργία των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών τους, το τέλειο εργαλείο για εκβιασμό.

Ο καθηγητάκος δεν είχε, φυσικά, καμιά αντίρρηση να τους εξυπηρετήσει, αρκεί να διατυμπάνιζαν τα “ευεργετήματα” του κούφιου εκσυγχρονισμού του, εξασφαλίζοντάς του, έτσι, την επανεκλογή στο πολυπόθητο αξίωμα.

Η διακυβέρνησή του εστίασε στην οικονομία μόνο κατ’ επίφαση.  Η οικονομική πολιτική της έπρεπε να είναι καταστροφική διότι ήταν το όχημα με το οποίο θα επιτύγχανε τον πραγματικό στόχο της.  Το έργο που ανέλαβε να φέρει εις πέρας ο Κώστας Σημίτης ήταν η ολοκλήρωση της διάβρωσης του κονωνικού ιστού.

Και τα κατάφερε παραπάνω από περίφημα.  Μέσα σε οχτώ χρόνια εξαφάνισε οριστικά ένα ολόκληρο κοινωνικό στρώμα – το μεσαίο.  Έτσι, ο εικοστός πρώτος αιώνας βρήκε την Ελλάδα με δύο κοινωνικούς πόλους: την αγκομαχούσα Γενιά των 700 ευρώ και την προκλητική πλουτοκρατία των απατεώνων, λαθρεμπόρων και προαγωγών.

Read Full Post »

No sweat, cowboys, it will last.

Κανένας, ασφαλώς, δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία ότι, αργά ή γρήγορα, η μπόρα θα περνούσε και ο χρηματιστηριακός καπιταλισμός θα ορθοποδούσε ξανά.  Κανένας, ασφαλώς, δεν  έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι η νέα καταιγίδα θα ξεσπάσει, σε στιγμή απρόβλεπτη για τους ερασιτέχνες.

Η θύελλα που ξεθυμαίνει έχει ήδη εκτιμηθεί δεόντως από ειδήμονες και μεγαλοπαίκτες και δεν πρόκειται να φέρει καμιά αλλαγή στη νοοτροπία τους.  Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε, άλλωστε, με τρέλα.  Το βραχυπρόθεσμο κέρδος είναι ο ακρογωνιαίος λίθος και το μοναδικό κίνητρο του χρηματιστηριακού καπιταλισμού.  Γι’ αυτό και δεν υπάρχει λόγος να αλλάξουν οι κανόνες του παιχνιδιού.

Οι τυφώνες σαν αυτόν που ρήμαξε τους αφελείς, θα έρχονται και θα παρέρχονται, αφήνοντας, εννοείται, άστεγα και άπορα τα ίδια, πάντοτε, τμήματα του πληθυσμού.  Τα οποία, στην αγωνία τους να ρεφάρουν, ολοένα θα παραβλέπουν το προφανές: δε ρεφάρει κανείς σε μια παρτίδα μπαρμπούτι με πειραγμένα ζάρια.

Read Full Post »

Η πολιτεία της ασημαντότητας [ΙΙ]

Στην εποχή που το μοναδικό κριτήριο της ατομικής ελευθερίας είναι το ότι δε βρίσκεται κανείς στη φυλακή, το μοναδικό κριτήριο της ευφυΐας ο βαθμός ανάπτυξης του ενστίκτου επιβίωσης και το μοναδικό  κριτήριο της κοινωνικής προσφοράς ο αριθμός εμφανίσεων σε τηλεοπτικά παράθυρα – στην εποχή που η φαυλότητα είναι το μοναδικό κριτήριο της ευτυχίας, οι ασήμαντοι δεν μπορεί παρά να είναι οι μοναδικοί δημιουργοί των κριτηρίων ουσίας στην πολιτική, στην τέχνη, στην  πνευματική ζωή.

Άπαξ και αναθέσει κάποιος, έστω από νωθρότητα, τη διαχείριση των βασικών αξιών του σε ήσσονος νοημοσύνης ανθρώπους παραιτείται οριστικά από κάθε παραγωγή πολιτικής, πολιτισμού και ήθους.

Οι Νεοέλληνες υπέβαλαν αυτή την παραίτηση στη δεκαετία του 1980.  Άραγε ακριβώς επειδή είχαν μόλις  αποτινάξει το ζυγό που τους είχε φορέσει η συμμορία του Παπαδόπουλου;  Ποιος ξέρει;  Το γεγονός είναι πάντως πως τότε ανέθεσαν τη  μεταρρύθμιση της κοινωνίας τους, σε ένα δημαγωγό που – ιδιωτικά, βέβαια – Ουγκαντέζους τους ανέβαζε και Ουγκαντέζους τους κατέβαζε.

Ένας τέτοιος ηγέτης ήταν φυσικό να περιβληθεί από ανέμελους μποέμ με σκισμένες σαγιονάρες.  Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, πληρούσαν τη βασική προϋπόθεση για να γίνουν ακόλουθοί του – όφειλαν την ύπαρξή τους σε εκείνον.  Μέσα σε οχτώ χρόνια, ο δημαγωγός τους έκανε νοικοκύρηδες.

Άραγε για να βαρύνει κάπως το έργο ή για ακόμα περισσότερο χαβαλέ (ποιος ξέρει;), ο ηγέτης πρόσθεσε στο θίασό του και κάτι άλλα αστέρια που την επταετία την έβγαλαν με τράκα στα παρισινά καφενεία και τις γερμανικές μπιραρίες;

Όποιος πίστεψε αληθινά και πάλεψε πραγματικά για την κοινωνική αλλαγή στην Ελλάδα είτε περιθωριοποιήθηκε είτε διαπομπεύτηκε από τον ίδιο τον εφευρέτη της, είτε έφυγε απηυδισμένος.  (Εξαιρείται,  βέβαια, ο Κωνσταντόπουλος.)

Μετά τη χούντα, αντί να ενηλικιωθούμε, ξεμωραθήκαμε πέρα από κάθε όριο.   Παραγίναμε ξαφνικά ελεύθεροι χωρίς την απαραίτητη μορφωτική υποδομή και δεν ξέραμε πώς να χειριστούμε την κατάσταση.  Επειδή ο ηγέτης μας είχε αφήσει να εννοηθεί πως, τώρα που αυτός μας κυβερνά, δεν πρόκειται να πάθουμε κανένα κακό, γίναμε επιρρεπείς σε παντός τύπου ανομίες – από την οδήγηση κάτω από την επίρροια του αλκοόλ μέχρι καταπάτηση δασικών εκτάσεων και τις μίζες.  Ήταν η εποχή που ενστερνιστήκαμε, εξάλλου, τη λούφα, την τσαμπαμαγκιά, το τσιφτετέλι και τον πρωτόγονο καταναλωτισμό ως πλέον εκλεπτυσμένη έκφραση της ελληνικότητάς μας.

Η εδραίωση της φαιδρότητας και της απατεωνιάς ως θεμελιακών αξιών του πολιτικού μας συστήματος δεν μπορούσε παρά να καθιερώσει τους πλέον φαιδρούς ανάμεσά μας ως αποκλειστικούς διαμορφωτές της γνώμης μας και δημιουργούς του συνόλου των αξιών του νεοελληνικού πολιτισμού.

Στη δεκαετία του 1980 οριστικοποιήθηκε η κατάντια του νεοελληνικού πολιτισμού σε εσωκομματική υπόθεση της Αριστεράς.

Μάταια θα αναζητήσει κανείς “καλλιτέχνη” ή “στοχαστή” που έκανε επιτυχημένη επαγγελματική σταδιοδρομία στην Ελλάδα μετά τη χούντα, που να μην έχει περάσει από την ΚΝΕ ή το Ρήγα, ως μέλος ή στέλεχος ή έστω για να κάνει τους τεμενάδες που απαιτούνται για την έκδοση του πιστοποιητικού αριστερών φρονημάτων.  Εξαίρεση δεν αποτέλεσαν ούτε οι κολλητοί της υποργού πολιτισμού της επίμαχης δεκαετίας.  Κάθε άλλο μάλιστα.

Έτσι, στη δεκαετία του 1980, μια οργανωτικά διαλυμένη Αριστερά διαμόρφωσε, χωρίς αντίλογο, τον νεοελληνικό πολιτισμό.

Τα κριτήριά της και οι μέθοδοι με τις οποίες τα επέβαλε ήταν, βέβαια, αμιγώς ζντανοβικά, πήρως υποταγμένα σε έναν τελικό σκοπό: την ανασυγκρότηση του κόμματος  και την διεύρυνση της επιρροής του στην κοινωνία.  Προς όφελος, φυσικά, των κομματικών ταμείων (τα οποία, ως κύριο γνώρισμα, έχουν, ακόμα και σήμερα, την πλήρη αδιαφάνεια).  Άλλα “κριτήρια” και άλλους στόχους, μια αυθεντική Αριστερά δε θα μπορούσε, άλλωστε, να διανοηθεί.

Η σημαντικότερη επίπτωση της αμείλικτης λογοκρισίας την οποία, από τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης ως και σήμερα, ασκεί η Αριστερά σε οτιδήποτε και σε οποιονδήποτε δεν αναπαράγει τα μυθεύματά της, είναι ο πληθωρισμός συγγραφέων, ποιητών, ζωγράφων, σκηνοθετών, ηθοποιών, κριτκών τέχνης, μουσικών, ακαδημαϊκών και, φυσικά, δημοσιογράφων με μοναδικό προσόν την “αριστερή ταυτότητά” τους.

Το ότι ο ελληνικός πολιτισμός, παρ’ όλα αυτά, δεν έχασε τελείως την υπόληψή του οφείλεται αποκλειστικά στους Έλληνες δημιουργούς και στοχαστές που, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, εγκαταστάθηκαν μόνιμα στο εξωτερικό, ξεφεύγοντας έτσι από το χέρι του κομματικού λογοκριτή.

Read Full Post »