Νυχτερινό ευφυολόγημα

τό γάρ αυτό νοείν έστίν τε καί είναι

Παρμενίδης

 

Χάρη στη συνείδηση, η πραγματικότητα έχει τόσες πολλές πτυχές και οι πτυχές της τόσες πολλές ερμηνείες που οι δογματίζουσες φράσεις όπως,

Η αντίληψή της πραγματικότητας έξω από τον εαυτό μας είναι αδύνατη.

δε συμβάλλουν ιδιαίτερα στην εξερεύνησή τους.  Υποπτεύομαι ότι η συγκεκριμένη φράση εμπεριέχει εξάλλου και κάποια (γόνιμη, θα έλεγα) σύγχυση.  Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται απόλυτα υποκειμενικά μόνο την καθημερινότητά του και τις ανάγκες που αυτή του επιβάλλει.  Η πραγματικότητα, με την υπαρξιακή της έννοια, συνίσταται και από φαινόμενα όπως λόγου χάρη ο θάνατος, η πρόσληψη του οποίου είναι κατ’ εξοχήν αντικειμενική.  Εξ ου και η ανάγκη της πίστης στην υπερβατικότητα της ύπαρξης.

Κάθε αντίληψη της πραγματικότητας από κάθε άτομο τυγχάνει της ίδιας σημαντικότητας;

Αν η αντίληψη της πραγματικότητας είναι μόνο υποκειμενική, τότε η απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση ασφαλώς και είναι καταφατική.  Τότε η σκέψη και του βλάκα και του ευφυούς έχει την ίδια βαρύτητα, διότι, προφανώς, ο ορισμός της βλακείας και της ευφυΐας είναι επίσης υποκειμενικός.

Η γνώση είναι τελικά η πρώτη ύλη που πρέπει να αναζητά κάθε άνθρωπος ή μήπως όχι;

Θα έλεγα ότι, στην περίπτωση που η πραγματικότητα υφίσταται μόνο ως υποκειμενική, η γνώση είναι το τελευταίο πράγμα που πρέπει να αναζητήσει κανείς για να βγάλει νόημα από τον κόσμο γύρω του.  Αντί για γνώση, θα τον συμβούλευα να επιδοθεί στην ικανοποίηση των ενστίκτων και των απωθημένων του.

Δηλαδή ένας ανήθικος, μνησίκακης, συντηρητικός, εκμεταλλευτής καθιστάται με τη γνώση το ανώτερο ον που είναι ο σκοπός της ύπαρξης;

Καθόσον η δημιουργικότητα δεν έχει ως σημείο αναφοράς τα χρηστά ήθη, ένας κακός άνθρωπος μπορεί να είναι αξιόλογος δημιουργός ή διανοούμενος.  Το κακό με τη δημιουργικότητα και τη γνώση, απ’ την άλλη, είναι ότι πάντα διαμορφώνει και το ήθος του ανθρώπου που την κατέχει.  Με άλλα λόγια, η ολοκληρωμένη, βαθιά γνώση και η πραγματική δημιουργικότητα ξεριζώνουν την αναίδεια.

Γι’ αυτό το λόγο νόμιζω πως δεν κατάφερα να θυμηθώ κανέναν αληθινό γίγαντα στην ανθρώπινη Ιστορία που να ήταν μνησίκακος εκμεταλλευτής ή, έστω, φθονερός.  Τέτοιοι, νομίζω, θα βρεθούν μόνο ανάμεσα στους θεωρητικούς και ηγέτες των επαναστάσεων, καθώς οι πράξεις τους καθοδηγούνται από μίσος.

Αν η έλλειψη νοσηρότητας είναι σημάδι ανωτερότητας, τότε οι μεγάλοι δημιουργοί είναι όντως ανώτεροι απ’ το μέσο όρο.  Πάλι όμως, δεν μπορώ να θυμηθώ κανέναν μεγάλο δημιουργό που επιδίωξε ποτέ να είναι ανώτερος ή εξυπνότερος από τους άλλους.  Μου φαίνεται πως τέτοιες επιδιώξεις είναι προνόμιο μόνο των βλακών.

Τι είναι ή ποια είναι λοιπόν το πιο σημαντικά που πρέπει να επιδιώκει κάποιος στο πέρασμα του από τούτο τον κόσμο;

Αν η αντίληψη της πραγματικότητας είναι αυστηρά υποκειμενική, τότε η απάντησή μου δεν έχει καμιά σημασία για κανέναν εκτός από εμένα.  Με άλλα λόγια, ο καθένας μπορεί να απαντήσει μόνο για λογαριασμό του και μόνο στον εαυτό του.  Για τους άλλους, η απάντησή του μπορεί να είναι ακατανόητη, χυδαία ή και απαράδεκτη.

Πως επεμβαίνει κανείς σε αυτό που είναι; Πως γίνεται καλύτερος; Πως τελικά θα αντιληφθεί ή θα πλησιάσει στην έννοια του Είναι;

Μπορεί κανείς να γίνει καλύτερος άνθρωπος με ένα εκατομμύριο (πιθανόν και πολύ περισσότερους) τρόπους.  Η βελτίωση όμως, κατά κανόνα, προϋποθέτει την αμφισβήτηση.  Ο άνθρωπος που συνήθισε να αμφισβητεί τον τρόπο και τις αξίες της ζωής του καταλήγει γρήγορα να αμφισβητεί και το περιβάλλον του.  Η συμπεριφορά του γίνεται απρόβλεπτη και ενεργοποιεί άμεσα το μηχανισμό αυτοάμυνας της κοινωνίας.

Μια κοινωνία μπορεί να λειτουργήσει μόνο με άτομα η συμπεριφορά των οποίων είναι απόλυτα προβλέψιμη.  Δηλαδή, δεν μπορεί να λειτουργήσει μια κοινωνία αν η συμπεριφορά της πλειονότητας των μελών της δεν ελέγχεται και δε χειραγωγείται εύκολα.

Read Full Post »

Η πολιτεία της ασημαντότητας [V]

Κακά τα ψέματα, η αιδώς είναι το κριτήριο ουσίας με το οποίο οφείλει να προσεγγίζει ένας ενήλικας τον εαυτό του ως άτομο και ως μέλος της κοινωνίας.  Η αιδώς είναι η βασική προϋπόθεση ατομικής ελευθερίας και ευτυχίας.

Ακμάζουν οι κοινωνίες στις οποίες, κατ’ αρχήν, οι πολιτικοί ντρέπονται όχι μόνο να καταστρατηγήσουν τους θεσμούς, αλλά ακόμα και να καταπατήσουν το λόγο τους.  Ακμάζουν, επίσης, οι κοινωνίες στις οποίες εκείνοι που αναδεικνύουν τις πνευματικές αξίες και ελέγχουν τη λειτουργία των θεσμών (καλλιτέχνες, κριτικοί, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι) δε βγάζουν, καθημερινά, στο σφυρί την ακεραιότητά τους και την ελευθερία του λόγου, για να αυξήσουν τις καταθέσεις τους ή να κερδίσουν μια βουλευτική έδρα.

Το άμεσο αποτέλεσμα της έλλειψης αιδούς σε μια κοινωνία είναι ο μετασχηματισμός της σε «δημοκρατία της εκπόρνευσης.»  Σε μια τέτοια «δημοκρατία,» μόνο τα επαγγέλματα του λαθρεμπόρου, του νταβατζή και της πόρνης προσφέρουν την καταξίωση.  Όποιος δε θέλει ή απλώς δεν μπορεί να γίνει απατεώνας ή, έστω, πονηρός είναι καταδικασμένος να μείνει στο περιθώριο.

Σε μια τέτοια κοινωνία ζούμε σήμερa, σε τέτοια κοινωνία θα ζήσουμε και αύριο και μεθαύριο, όλο και περισσότερο ανικανοποίητοι και ανασφαλείς, περιμένοντας, πάντα βέβαια, τη λύση στα δεινά μας από κάπου αλλού, από κάποιον άλλον.

Αυτό το «κάπου αλλού» όμως πού είναι;  Και πώς ονομάζεται ο «κάποιος άλλος» που θα μας πει τι πρέπει να κάνουμε για να ξαναγίνουμε άνθρωποι;

Στο πρώτο σκέλος της, η ερώτηση είναι ασφαλώς ρητορική: η πηγή τη λύτρωσής μας, το «κάπου αλλού,» δηλαδή, είναι ασυζητητί η ιδιωτική τηλεόραση.

Τον τίτλο του «κάποιου άλλου» όμως, τον διεκδικούν πολλοί.  Για να καταλήξουμε στον νικητή, αποταθήκαμε (ως οφείλαμε) στην AGB.

Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο.  Οι αλάθητες (με την παπική έννοια) μετρήσεις βλακείας που κάνει η συγκεκριμένη εταιρεία ανέδειξαν, ως ναυαρχίδα του νεοελληνικού πολιτισμού τον τηλεοπτικό γελωτοποιό Λάκη Λαζόπουλο.

Read Full Post »

Άκληρος πολιτισμός

Read Full Post »

Οι πιο κρυφές σκέψεις: μέρος τρίτο

Καθημερινά, από μικρός, περνούσε τουλάχιστον δύο ώρες με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.  Ούτε ήξερε ούτε ήθελε να μάθει γιατί χαζεύει τόση ώρα το κενό.  Το χάζεμα τον ανύψωνε πνευματικά. Οι καθυστερημένοι των έλεγαν καθυστερημένο.  Οι έξυπνοι δεν του έλεγαν ούτε καλημέρα.

Αφότου πιάστηκε να εμπορεύεται πορνό DVD άρχισε να περνάει διπλάσιο χρόνο χαζεύοντας το κενό και να αναπολεί τα κυριακάτικα βράδια που ο κυρ-Θοδωρος και ο κυρ-Κίτσος έπεφταν στο πάτωμα απ’ τα αστεία που τους έλεγε με τη μοναδική προφορά του.  Και πάντα κάνει την ίδια βασανισμένη σκέψη:

πσκσκρΘδρεεγστεφτξενεκβσμπγνκνγινβγλωλφτσνελλνδμσγρςπειμ;

Το οποίο, μεθερμηνευόμενο, σημαίνει:

Πες κι εσύ, κυρ-Θόδωρε και κυρ-Κίτσο;  Εγώ σε τι έφταιξα;  Έναν εκβιασμό πήγα να κάνω για να βγάλω λεφτά.  Σαν Έλληνας δημοσιογράφος που είμαι.

Το δίκαιο είναι, φυσικά, με το μέρος του γελωτοποιού των μεγαλοεκδοτών.  Άλλα σκουλήκια του συναφιού του κάνανε χειρότερα και αντί να πάνε στον εισαγγελέα τους απονεμήθηκαν πολιτειακά αξιώματα για να τα κονομήσουν ακόμα περισσότερο.

____________

Ο λεβέντης αυτός δεν κρύβει απολύτως τίποτα.  Ούτε τις σκέψεις ούτε τις πορδές του.  Ό,τι θυμάται χαίρεται και ό,τι του κατέβει το λέει σε ραδιόφωνα και τηλεοπτικά παράθυρα.  Το γράφει σε βιβλία, ιστολόγια, ιστοσελίδες.

Χάρη στο παραδοσιακό εφτάζυμο που τρώει το βράδυ, το πρωί ενεργείται άνετα, χωρίς παρατράγουδα.  Επιτυχημένος συγγραφέας που είναι, δεν κάθεται ποτέ κατευθείαν στη λέκάνη.  Τη σκεπάζει με ένα πάκο λευκό χαρτί Α4 και ύστερα κάθεται πάνω σ’ αυτό.  Μόλις βάλει τον πισινό του πάνω στο λευκό χαρτί Α4, έρχονται οι πρώτες πορδές.  Τελείως αβίαστα, εντελώς φυσικά.  Είναι συνήθως υγρές.

Μόλις ρίξει τις πρώτες κλανιές στο λευκό χαρτί Α4, παίρνει τον εκδότη του και του τσιρίζει:

Έλα, Καστανιώτη!  Ένα λεπτό και τελείωσα το καινούργιο μου μυθιστόρημα!”

Και πριν προλάβει να κλείσει το τηλέφωνο, ο κύριος όγκος του νέου μυθιστορήματός του πέφτει, χοντρός και βαθύχρωμος, πάνω στο λευκό αθώο χαρτί Α4… που τ’ αντέχει όλα.

_____________

Κάθε, μα κάθε πρωί σηκώνεται, πάει σ’ έναν από τους καθρέφτες του και, παρά τη χοντρή την τσίμπλα στο μόνιμα θολό μάτι του, χαιρετάει, μεγαλοπρεπής και κορδωτός, τον εαυτό του:

Καλημέρα, Αριστοφάνη!

Με τον εν λόγω νοικοκύρη θα ασχοληθούμε λίαν συντόμως και λίαν εκτενώς. Λόγω της διπλής του ιδιότητας: του αδιαφιλονίκητου φετινού πνευματικού ηγέτη του ελληνικού τηλεοπτικού λαού και του καλύτερου δείγματος οργανωμένου βλάκα που διαθέτει αυτή τη στιγμή η χώρα. 

Read Full Post »

Διαπλοκή

 

Ελλήνας διαπλεκόμενος γεννιέσαι – δεν γίνεσαι.

Read Full Post »

Η φοράδα στ’ αλώνι

του Μάρκου Ικαριώτη

Σιγά σιγά, οι μίζες της Siemens κλείνουν τον “εκσυγχρονισμό” στον Κορυδαλλό.  Ο Τσουκάτος και ο Μαντέλης είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.  Ως έμπειροι παίκτες, θα πάρουν κι άλλους μαζί τους παρέα στην κλούβα.

Θα αρχίσουν, βέβαια, από τα “εκσυγχρονιστικά” τρωκτικά που τώρα – λες και η φωλιά τους δεν είναι καταλερωμένη, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο – απ’ το βήμα του μεγάλου αφεντικού, αραδιάζουν, χωρίς αιδώ, τις ασυναρτησίες περί “αναγέννησης” της πολιτικής.

Λες και δεν τους θυμάται κανείς την εποχή που φαφλάτιζαν ακριβώς τα αντίθετα.  Γιατί το να διαδίδουν, από κανάλι σε κανάλι, τις αρλούμπες του πεκινουά βόλευε, τότε, την τσέπη τους.

Για να σκάσει και η φούσκα των “επανιδρυτών του κράτους” πρέπει να περιμένουμε για πολύ ακόμα;  Μάλλον όχι.  Ο Λιάπης και ο Κυριάκος, του Κωνσταντίνου και της Μαρίκας, έδωσαν ήδη μια πρόγευση του πανηγυριού που έχει να γινει μόλις το μπουλούκι του Καραμανλή κατέβει απ’ τη σκηνή.

Πολύ θα ήθελα να δω να συμβαίνουν όλα αυτά.  Πολύ θα ήθελα να γράψω ότι συνέβησαν – επιτέλους! – όσα λέει ο κοινός νους ότι πρέπει να συμβούν με όσους σιτίζονται στα μαύρα ταμεία των εργολάβων.

Πολύ θα ήθελα να πω ότι η διαφθορά έπαψε να είναι το καθοριστικό στοιχείο της νοοτροπίας των Ελλήνων πολιτικών.

Μόνο ο εγκλεισμός των ιδεολόγων του είμαι-με-όποιον-δώσει-πιο-πολλά-φράγκα (των επιγόνων και των απογόνων τους) στη φυλακή θα σήμαινε την πραγματική αναγέννηση της ελληνικής κοινωνίας.

Όμως τίποτα δεν πρόκειται να γίνει.  Όπως δεν έγινε και καμία προηγούμενη φορά.

Οποιαδήποτε διερεύνηση του πιο πρόσφατου σκανδάλου στο οποίο είναι βουτηγμένοι Έλληνες πολιτικοί θα προσκρούσει και πάλι στο τρίπτυχο ομερτά, νομοθετικός δαίδαλος, προαγωγές.

Read Full Post »

Οι πιο κρυφές σκέψεις: μέρος δεύτερο

Πάντα τα πρωινά, με τη μύτη χωμένη σε μια απ’ τις μασχάλες του:

Φτου σου, αγόρι μου!  Ποιος είσαι εσύ;  Σούπερμαν είσαι;  Πριν από τρεις μήνες πλύθηκες για τελευταία φορά και ακόμα μοσχομυρίζει η μασχάλη σου.

Πάντα τα πρωινά, λίγα δευτερόλπετα αφού έχει φάει την παξιμάδα του:

Άντε σήκω αγόρι μου να πάρεις τα αφεντικά σου για να σου πουν τίνος το λαιμό θα κόψεις σήμερα.  Πρόσεχε όμως μη σε παρασύρει πάλι ο ζήλος σου όπως με τον Κορκολή και σε ξαναπάρουν απ’ το γραφείο του κυρ-Χρήστου.

Συνήθως τα απογεύματα, ενώ η μούρη του καθρεφτίζεται στην οθόνη του σβησμένου υπολογιστή του:

Φτου σου, αγόρι μου!  Τόσες υπολήψεις σπίλωσες και τίποτα δεν έπαθες.

Φυσικά και δεν έπαθες τίποτα, Τσίτα.  Αφού εσύ δεν έχεις και καμιά υπόληψη για να σ’ τη σπιλώσουν;

 

Για πρώτη φορά έσκυψε να γλείψει το δικό του κώλο λίγο μετά το σίριαλ με τα γνωστά ζόμπι Τόλη και Τζούλια που τον έκανε Βασιλιά της Αθλιότητας.  Τότε σκέφτηκε:

Επιτέλους έγλειψα και το δικό μου τον κώλο.  Τώρα είμαι αληθινός τηλεστάρ!

Έκτοτε αυτο-γλείφεται καθημερνά, δύο ή τρεις φορές, όταν, δηλαδή, δε γλείφει ισχυρότερους απ’ αυτόν παράγοντες της δημόσιας ζωής. 

Έτσι εξηγείται η ροπή που έχει προς τα μικρόβια, τα περιττώματα, τη βρωμιά και την κιτρινίλα που την αποστρέφεται ακόμα και η ΕΣΗΕΑ.

Βλέποντας την αναμενόμενη τεράστια επιιτυχία της τωρινής εκπομπής του που μοναδικό σκοπό έχει: ψαχουλεύοντας σκατά να πανικοβάλλει τους (συγνώμη για την έκφραση) ανθρώπους που τη βλέπουν, έκανε το επόμενο βήμα.  Πήρε πίπα στον εαυτό του, εκσπερμάτισε χωρίς παρατράγουδα, ένιωσε σαν θεός και συλλογίστηκε:

Τώρα που πήρα πίπα στον εαυτό μου, οι πίπες που έπαιρνα τόσα χρόνια για να φθάσω εδώ διαγράφονται;

Την απάντηση, βέβαια, θα δώσει η ΕΣΗΕΑ.  Εμείς το μόνο που μπορούμε να σας εκμυστηρευτούμε είναι ότι άλλες σκέψεις στη ζωή του δεν είχε.  Το μυαλό του δεν είναι για να σκέφτεται, είναι για να κάνει τηλεοπτικές επιτυχίες.  Γι’ αυτό και δεν μπόρεσε ποτέ να συλλάβει την έννοια του ξεφτίλα, τόσο ο ίδιος όσο και οι άνθρωποι (συγνώμη και πάλι για την έκφραση) που τον βλέπουν.

 

Ατενίζοντας το ταβάνι της κρεβατοκάμαράς της, ενώ το κήτος χαζογελάει ακόμα και στον ύπνο του:

Πάλι έπεσαν τα νούμερά σου, κούκλα μου!

Στο άκουσμα της λέξης κούκλα το ταβάνι ραγίζει επικίνδυνα.

Δε σου μένει άλλο – πρέπει να ξαναπατήσεις πάνω στα αναμμένα κάρβουνα, κούκλα μου.

Σ’ αυτό το σημείο πέφτουν οι πρώτοι σοβάδες.

Πού να πας όμως να τα πατήσεις, κουκλάρα μου;

Με το που ακούγεται η λέξη κουκλάρα, πέφτει πάνω της ολόκληρο το ταβάνι.  Ούτε το κήτος ούτε η ίδια παθαίνουν το παραμικρό.  Το κήτος συνεχίζει να χαζογελάει στον ύπνο του κι εκείνη ολοκληρώνει τη σκέψη της.

Μα κοριτσάρα μου, μετά τα Τέμπη μόνο πάνω στον τάφο του Σεργιανόπουλου μπορείς να τα πατήσεις!  Πάιζει πολύ τελευταία.

Αυτό το γύνανδρο και να το φτύσεις – το σάλιο σου θα χαλάσεις.  Γι’ αυτό άσ’ τη στη δυστυχία της.

 

Στο σπίτι της Πλάκας, την επομένη της απόλυσής του από την ΕΡΤ, με το βλέμμα του καρφωμένο σε τόμο των απάντων του Λένιν πάνω στα γόνατά του:

Μη φοβάσαι τίποτα, αγόρι μου!  Μη χάνεις την ψυχραιμία σου, Τσε Γκεβάρα μου εσύ!  Και να μην ξαναγυρίσεις ποτέ στην ΕΡΤ, θα βρεις εσύ μια γωνίτσα, έναν πεζόδρομο, ένα γιαπί – κάτι – για να πουλάς τις μεταξωτές κορδέλες σου.

Δεν είσαι ένας απλώς ρεπόρτερ χωρίς σύνορα εσύ.  Ο γκουρού των αστοιχείωτων είσαι, καμάρι μου.

 

Read Full Post »

Οι πιο κρυφές σκέψεις: μέρος πρώτο

Πρωί, απόγευμα, βράδυ, σε οποιοδήποτε χώρο και προς οποιοδήποτε αντικείμενο βρει μπροστά της:

Και μέσον να ‘χεις, άμα δε σε πηδήξουνε, δεν κάνεις καριέρα σαν εθνικό σούργελο.

Μεγάλη ταλαιπωρία, φαίνεται, πέρασε η αιδοιική χώρα της μέχρι να την κάνει τηλεστάρ. Και είναι και μια χώρα απέραντη, απ’ ό,τι θυμάμαι.

 

Καθισμένη, ένα πρωί, στο έδρανό της, απευθυνόμενη προς το δονητή της που προβάλλει απ’ τη μισάνοιχτη τάντα της:

Ο καταλληλότερος τίτλος για την αυτοβιογραφία μου: “Απ’ το πουλί του Μακαρέζου στο μαυσωλείο της Παπαρήγα.”

Βρε, αγορίνα μου, θυμάσαι ακόμα τον καιρό που ήσουν κορίτσι;

 

Τουλάχιστον δύο φορές τη βδομάδα – πριν από κάθε ανακοίνωση του κόμματός του – εκείνος θυμάται την ακόλουθη κουβέντα των γονιών του που την άκουσε τυχαία, απ’ την τουαλέτα, στα 18 του.

“Πολύ στενοχωριέμαι που ο Αλέξης δεν τα πάει καλά με τα γράμματα,” είπε η μητέρα του.

“Και γιατί στενοχωριέσαι;” άκουσε τον πατέρα του να λέει. “Αφού ξέρουμε και οι δύο ότι το παιδί γεννήθηκε ζαβό.”

“Και τι θα απογίνει το παιδί μας έτσι ζαβό που είναι!” ξέσπασε η μητέρα του σε ένα σωρό λυγμούς.

“Τι θα απογίνει;” έκανε, ψύχραιμος ως συνήθως, ο πατέρας του.  “Θα τελειώσει πανεπιστήμιο και θα γίνει ηγέτης αριστερού κόμματος.  Θέλει και ρώτημα;”

Το ζαβό παιδί εξέλαβε τον εν λόγω διάλογο ως γονικό όνειρο που έπρεπε να πραγματοποιηθεί πάση θυσία.  Και το πραγματοποίησε, χωρίς καμιά θυσία, με αξιοζήλευτη επιτυχία.  Βέβαια, είχε αβάντα τον πλουσιότερο μυλωνά της ελληνικής Αριστεράς.

 

Ενώ φτύνει τα παπούτσια του, για να γυαλίζουν καλύτερα:

Αχ, πατρίδα! Χωρίς εμένα, τι θα ήσουνα;

Και απαντάει αμέσως στον εαυτό του:

Σκατό χωρίς χρώμα, θα ήσουνα.  Safe sex χωρίς την καπώτα του.  Μαλακία χωρίς χύσιμο…  Αχ, πατρίδα!  Για όσα σου πρόσφερα, λίγα σου άρπαξα.

Από τότε που βγήκε το πρώτο κρετινο-περιοδικό του, η πατρίδα (και ιδιαίτερα εκείνη η ΠΑΣΟΚική) έκανε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι της να μη χάσει το μεγάλο αυτό διανοητή του lifestyle.  Μέχρι και μια μεταχειρισμένη Σταρ Ελλάς του έδωσε για να τον κρατήσει εδώ.  Λες κι εκείνος θα πήγαινε πουθενά αλλού.  Λες και δεν ξέρει ότι όπου και αν πήγαινε, όχι εκδότης – λούστρος δε θα γινόταν.

 

Read Full Post »

Η άσχετη με το μπεζ ταγιέρ

“Προχωρήστε άμεσα στην εφαρμογή των μέτρων. Μην καθυστερείτε. Κάντε αυτό που πρέπει. Χρειάζεται να έχουμε αποτελέσματα,” είπε ο Καραμανλής σε πρόσφατη κυβερνητική σύσκεψη.  Τα αυστηρά λόγια του ήταν “κίτρινη” κάρτα (έτσι είπαν οι δημοσιογράφοι) στον υπουργό Εμπορίου, έναν τύπο ονόματι Φώλια.

Βρε, Κώστα!  Μην τα λες τόσο απότομα!  Θα τρομάξουν τα πρόβατα.

Read Full Post »