Η Δημοκρατία της βλακείας

Ο γελωτοποιός Λάκης Λαζόπουλος (εφ’ εξής γ. Λαζόπουλος) δεν ανήκει απλώς στη διασκεδαστικότερη των δύο υποδιαιρέσεων των βλακών, στους οργανωμένους βλάκες, αλλά αποτελεί τον ορισμό τους.

Το κυριότερο γνώρισμα των οργανωμένων βλακών είναι ότι ανήκουν μόνιμα σε κάποια κλίκα.  Η αγελοποίηση είναι, για τους βλάκες, ταυτόσημη με την ύπαρξή τους.  Εξαιτίας της παντελούς έλλειψης ατομικότητας αλλά και της πνευματικής αναπηρίας του, χωρίς την προστασία της κλίκας, ο βλάκας γίνεται άμεσα αντιληπτός ως τέτοιος.  Μόνο μέσα από κλίκες αποκτούν οι βλάκες ταλέντο και γίνονται κορυφαίοι συγγραφείς, ζωγράφοι, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, μουσουργοί, λαοπρόβλητοι ηγέτες… ό,τι τραβάει η όρεξη του καθενός.  Γι’ αυτό η μοναδική επιδίωξη που έχουν όλοι οι βλάκες στη ζωή τους είναι να ενταχθούν στην ισχυρότερη κλίκα της εποχής τους.

Ο γ. Λαζόπουλος συχνά και με απαιτούμενη υπερηφάνεια υποδεικνύει την κλίκα στην οποία ανήκει: τον ισχυρότερο συνασπισμό των Ελλήνων βλακών, την κομμουνιστική Αριστερά.  Επομένως, όσοι τον κατηγορούν ότι το μόνο που κάνει στις εκπομπές του είναι να προπαγανδίζει τις παπαρολογίες του ΚΚΕ δεν είναι απλώς εκτός θέματος, είναι  μεγαλύτεροι βλάκες από εκείνον.  Δηλαδή, μια κλίκα ανεβάζει έναν βλάκα στην κορυφή για να τη βρίσει ή για να έχει αρωγό στις προσπάθειές της να ανέβει από το 5,5% στο 5,6%;

Καθετί με το οποίο καταπιάνεται ένας βλάκας φέρνει τη σφραγίδα της πνευματικής αναπηρίας του και απολήγει σε μέτριο αποτέλεσμα.

Αν καθίσει κανείς, για μερικά δευτρόλεπτα (παραπάνω δε χρειάζεται) και δει και ακούσει το γ. Λαζόπουλου, θα διαπιστώσει αμέσως την απέραντη μετριότητά του.  Αυτή η μετριότητα συνίσταται, κατ’ αρχήν, στην πενία των εκφραστικών μέσων που χειρίζεται.

Ο γ. Λαζόπουλος ποτέ δεν κάνει κινήσεις, μόνο χειρονομίες.  Ακόμα και αυτές οι χειρονομίες, όμως, είναι συγκεκριμένες μόνο όταν είναι άσεμνες.  Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, είναι άτοπες στο βαθμό που καταντούν ανόητες.  Εκείνο που καθιστά πραγματικά ανυπόφορα τα τινάγματά του μπροστά στην κάμερα είναι το ότι επαναλαμβάνονται χωρίς καμιά, απολύτως, παραλλαγή.

Τα ζητούμενα της δημιουργίας είναι η αυτόνομη θεώρηση του κόσμου και ο τρόπος που επιλέγει ο δημιουργός για να την εκφράσει.  Το γνωρίζουν οι βλάκες.  Επειδή, όμως, είναι βλάκες, δεν μπορούν και να το εφαρμόσουν.  Γι’ αυτό καταφεύγουν στις εύκολες λύσεις.

Επειδή η άγνοια και το θράσος είναι συστατικά στοιχεία του οργανωμένου (όσο και του μη οργανωμένου) βλάκα, ο γ. Λαζόπουλος υποστηρίζει ότι η χυδαιολογία του είναι αριστοφανική αθυροστομία και ότι η κοζερί, ο αναμηρυκασμός των δελτίων ειδήσεων και, κυρίως, το ξεκατίνιασμα με άλλους οργανωμένους βλάκες, για λόγους θεαματικότητας, είναι σάτιρα.

Υποστηρίζει επίσης και ότι όσα λέει στην εκπομπή του, τα γράφει προτού τα πει.  Ίσως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αυτό του εξασφαλίζει την κορυφαία θέση στο πάνθεον των Ελλήνων βλακών.

Οι μη οργανωμένοι βλάκες που απαρτίζουν το κοινό του έχουν ασφαλώς τελείως αντίθετη άποψη.  Το κριτήριο με το οποίο ανάγουν τα χοροπηδήματα και τις μωρολογίες του γ. Λαζόπουλου στο επίπεδο σκηνικής παρουσίας είναι οι αντιδράσεις του ζωντανού κοινού στο στούντιο που, με τη σειρά τους, χειραγωγείται από τους συνεργάτες του γ. Λαζόπουλου.

Γι’ αυτό το λόγο δεν μπορεί να βρει κανείς πρόσχημα, ώστε να χαρακτηρίσει το κοινό του γ. Λαζόπουλου ως άθροισμα ευφυών ανθρώπων.  Όσα εκατομμύρια και αν αριθμεί.